Voor ons is er ook deze woensdag spanning. Krijgen we weer een afgang zoals tegen USV Hercules? Redden we het zonder verlenging en daarmee ons treintje van Amsterdam naar huis? Het zijn vragen waar we een antwoord op krijgen als we naar Het Kasteel in Rotterdam reizen voor de awayday bij Excelsior Maassluis.

We hebben alles netjes voorbereid. Powerbankie mee, auto parkeren en rustig naar de trein die net het perron binnenrolt. Het geluid van de call waarin ik zit, begint op m’n oortjes te kraken. Even met de handen in de zakken voelen. Verdomme, waar is m’n werktelefoon?

Ik kijk om me heen. Ik zie dat de call op het dak van m’n auto gewoon doorgaat. In loop in drie stappen richting de auto, haal m’n telefoon van het dak en sprint richting de trein. De drie traptreden sla ik over. In de fluit spring ik de trein in. De deuren sluiten en de trein vertrekt. Dit kan alleen maar goed gaan vandaag. 

In de trein werk ik de calls af en tussendoor ouwehoeren we wat. Over waar de rest van onze groep is en over de belachelijke vervoersregeling, zelfs zonder alternatieve opstap. Waar we in oktober voor Sparta-uit nog mochten opstappen in Reeuwijk, moeten we nu via de Johan Cruijff Arena.

Als argument wordt gebruikt dat Feyenoord later die avond thuis tegen sc Heerenveen speelt. Een vreemd argument, want toen we tegen Sparta speelden, voetbalde Feyenoord niet. Dus als ze thuis spelen, zijn de autoriteiten bang dat ze naar Het Kasteel komen en als ze niet spelen, dan niet? Het zal wel. En dus stappen we rond 15.45 uur uit op Station Bijlmer Arena. We scoren voor acht euro een dürüm döner, waar we op Istanboel Airport nog vier tientjes voor betaalden, en wandelen om de Johan Cruijff Arena heen naar Noord B. 

We scannen onze tickets, worden gefouilleerd en beklimmen de trappen naar de bussluis. De drie dubbeldekkers en twee normale bussen vertrekken om 16.38 uur. Na twintig minuutjes langzaam rijden over de A10, zetten we via de A4 en de A13 koers richting Rotterdam. Van de 11.026 plekken die op Het Kasteel kunnen worden gevuld, komt minder dan de helft beschikbaar. De ‘thuisploeg’ mocht van de burgemeester van Rotterdam maar 4200 kaarten verkopen. Deze werden in één dag verkocht. 

Ajax kreeg vijfhonderd kaarten. Veel bekenden zijn er niet, omdat ze geen vrije dagen meer hebben of omdat het geld op is na Bakoe. Voor een aantal gasten prima redenen om niet te gaan. Toch voelt het dubbel. Elke nationale uitpot is binnen enkele seconden uitverkocht en nu lees ik overal dat het een schande is dat een deel geen kans krijgt. Pak die kans dan nu het kan!

Waarschijnlijk zijn ze bang dat Dr. Emmett Brown iemand onze buscombi in heeft ‘gebeamd’.

Ajax zou dit soort potjes ook voor meer Ajacieden toegankelijk moeten maken. Er zijn nu ‘maar’ 2600 supporters die een kaart mogen kopen. Gooi zo’n pot gewoon open voor EU-uitkaarthouders of leden van Supportersvereniging Ajax. Of nog beter: begin met een systeem met loyaliteitspunten. Alle thuis- en uitpotjes van de laatste vijf jaar tellen gewogen mee voor je score. Vervolgens gooien ze de vakken open voor iedereen die een bepaald aantal punten heeft. Verkoopt het duel in die groep niet uit? Dan zijn degenen aan de beurt die daarna de hoogste scores hebben.

De busreis duurt een kleine anderhalf uur. We wandelen een dik halfuur voor de aftrap naar de tourniquets van Het Kasteel. Waar we in Amsterdam allemaal zijn gescand en gefouilleerd, moeten we nu nog een keer onze kaart scannen. Waarschijnlijk zijn ze bang dat Dr. Emmett Brown iemand onze buscombi in heeft gebeamd. Na een sanitaire stop, zoeken we een plek op in het uitvak. We schudden wat handen, klappen naar de spelers die hun warming-up afsluiten met wat sprintjes en wachten rustig op wat komen gaat. 

Het is de tweede keer dat we in het bekertoernooi tegen Excelsior Maassluis loten. We wonnen op 20 januari 2022 met 9-0. Van de dertig schoten waren er zestien op doel en werden er negen tot een goal gepromoveerd. Vier keer Danilo, twee keer Mohamed Daramy en een keer Nico Tagliafico, Youri Regeer en Kristian Hlynsson. Om me heen smachten m’n mede-uitvakgangers naar een simpele zege, maar het woord Hercules valt geregeld. 

De stadionspeaker roept om dat het team van de week dit keer de onder 11 is. Mijn buurman roept dat hij vooral hoopt dat we voor elf uur thuis zijn en dat we dus ook hopen dat het onder de elf blijft. Terwijl de 22 spelers het veld op lopen, is over de gehele lange zijde een georganiseerde vuurwerkshow aan de gang.

De fakkels ter hoogte van de boarding worden opgevolgd door siervuurwerk dat de lucht in wordt geschoten. Blijkbaar is vuurwerk hier geen probleem. Waarschijnlijk is de reactie: als het maar veilig gebeurt. Dat kan prima. Ga, net zoals sommige Scandinavische landen, in gesprek met supporters over regulering. Bevorder toffe shows en maak de risico’s kleiner.

Op het veld lijken ze ook voor vuurwerk te willen zorgen. Waar we Ajax in dit soort potjes vaak plichtmatig zien ballen om het daarna goed te moeten maken, zien we nu best veel scherpte en zelfs leuke acties. Aan de hand van de jonkies, met Rayane Bounida voorop, voetbalt Ajax er lekker op los.

Het staat binnen 24 minuten 0-3 en we gaan rusten met een 0-4-voorsprong. In de tweede helft wisselt Fred Grim er vrolijk op los, zien we een debutant en kijken we het laatste halfuur naar een mix van Ajax onder 19 en Jong Ajax, aangevuld met Remko Pasveer, Youri Baas en Branco van den Boomen. De thuissupporters mogen twee keer juichen en wij drie keer. Eindstand: 2-7.

Zelfs m’n buurman, die ik normaal gesproken z’n keel zie gebruiken om goud-witte drankjes weg te werken, zingt vrolijk mee.

Waar ik vooraf van plan was te ranten over aantallen, ga ik nu een compliment geven aan diegenen die er waren. Het bewijst dat supporters die er normaal niet tussenkomen, maar wel gemotiveerd zijn, sfeertechnisch van enorme toegevoegde waarde zijn. Vrijwel de hele negentig minuten wordt door een groot deel van het uitvak vocaal gas gegeven. Zelfs m’n buurman, die ik normaal gesproken z’n keel zie gebruiken om goud-witte drankjes weg te werken, zingt vrolijk mee. 

Als de spelers en uitsupporters elkaar na de wedstrijd bedanken, wordt Pasveer nog even in het zonnetje gezet. Waar de zestienjarige Abdellah Ouazane zijn eerste Ajaxpot speelt, keept de 26 jaar oudere Pasveer zijn honderdste Ajaxduel.

Terwijl de spelers de warme kleedkamer opzoeken, wandelen wij het uitvak af. De doeken worden opgeruimd, de vlaggen gedemonteerd en de drums ingepakt en in de bussen gezet. Om 20.50 uur, een dik kwartier na het eindsignaal, laten we de lichtmasten van Het Kasteel achter ons en zetten we koers naar Amsterdam. 

We parkeren 58 minuten later op een steenworp afstand van de Johan Cruijff Arena. We wandelen richting het stadion en zien ‘die ouwe’ subtiel verlicht en trots de toekomst in kijken. Een toekomst waarin er nog veel fout gaat, maar waarin we wel weer Ajax herkennen. Met veel eigen jeugd, met vlagen leuk voetbal en met twee zeges tegen Rotterdamse clubs in vier dagen.

In Nijmegen wacht over drie dagen de laatste pot voor de winterstop. Een directe concurrent voor de Europese plekken. Kunnen we een gaatje slaan en misschien zelfs naar boven kijken? Of verliezen we daar en zijn we de derde plek kwijt? Dat zien we zaterdag. Tot die tijd gaan we eerst even nagenieten van gewoon een lekker potje bekervoetbal, dat nog lekkerder was geweest op Sportpark Dijkpolder met een fatsoenlijke vervoersregeling.

Aanbevolen

Geen Sportpark Dijkpolder...