Onderweg naar Schiphol stuur ik een aantal appjes naar een van de persvoorlichters van Ajax met vragen over het afreistijdstip van de selectie. Al snel wordt duidelijk dat dit niet hoefde, want hij blijkt enkele rijen voor mij in de trein te zitten. Een hartelijke begroeting volgt, waarna hij meer vertelt over de rechtstreekse vlucht van de Ajacieden naar Heydar Aliyev International Aiport. 

Voor de 1443 supporters die naar Azerbeidzjan trekken, wacht een iets uitdagendere reis. Aan een overstap is bijna niet te ontkomen. Maatjes van ons reizen vanaf Brussel via Warschau naar de eindbestemming. Zo horen we meer opties voorbij komen.

Ajacieden blijken eens te meer creatief als het om het plannen van reizen gaat. Onze vluchten leiden ons via Istanboel naar Bakoe. Dan ben je, inclusief overstap, al snel een uurtje of tien zoet. Aan het vele wit-rood-wit om ons heen, is goed te zien dat velen met ons dat avontuur graag aangaan.

In de vertrekhal van Schiphol lopen we de selectie van Ajax onder 19 tegen het lijf. Emre Ünüvar, Pharell Nash, Marvyn Muzungu… Met een rugzakje op lopen ze er ontspannen bij. Klaar voor hun duel in de Youth League en klaar om te gaan boarden.

Wij moeten nog even geduld hebben, want Pegasus vlucht PC854 blijkt een uur vertraagt. Daarmee wordt de overstap in Turkije nog een aardige uitdaging. Dat geldt overigens ook voor de vlucht zelf, die behoorlijk vol zit met Ajacieden.

De kachel staat op standje sauna. “Ik weet dat het met een budgetmaatschappij goedkoper is, maar dit is niet te harden,” merkt een dame met Amsterdamse tongval op. “Can you open a raampje?” vraagt de man naast haar gekscherend aan de stewardess. Dat zou geen overbodige luxe zijn, want een onaangename penetrante en zurige zweetlucht test inmiddels onze reukzintuigen. “Sterkte,” hoor ik collega Floris opmerken.

Mannen met ontbloot bovenlijf trekken op het vliegveld aan ons voorbij. Alsof ze op weg zijn naar een Turks badhuis.

Met de benen opgekropt, naderen we een goede drieënhalf uur later Istanbul Sabiha Gökcen International Airport. Deel één van de reis zit erop. Onze aansluitende vlucht blijkt ook vertraagd. Daarover dus geen stress, maar aan prikkels hier geen gebrek. Het is alsof we midden op de Grand Bazaar zijn beland.

Een groep mannen trekt in een lange colonne aan ons voorbij. Ze dragen een gewaad, maar sommigen hebben het bovenlijf volledig ontbloot. Welig tierend en krullend borsthaar ontbreekt niet. Alsof ze op weg zijn naar een Turks badhuis. Toeterende bagagekarren, jengelende kinderen en een groepje paniekerige vrouwen die hun vlucht dreigen te missen, maken de kakofonie aan geluid compleet.

Zo hectisch maakte ik een vliegveld niet eerder mee. “Zal de hel er zo uitzien?” vraagt collega Floris. “Nee, daar zijn nóg meer kinderen,” merkt collega Lindy gekscherend op. Na een vluchtig toiletbezoek, blijkt Floris plots een attractie op zich. Drommen mensen staan om hem heen.

In werkelijkheid verdringen ze zich om het boven hem hangende scherm met de vertrektijden te bekijken, maar hij lijkt zich er zelf ook nogal bekeken te voelen. Prikkels in het kwadraat.

Gelukkig kunnen we boarden voor onze volgende vlucht. Maar wie daar op koelere omstandigheden had gehoopt, komt bedrogen uit. En dus zien we vele Ajaxtruien uitgaan. Op de rijen om ons heen zoekt men verkoeling met koude biertjes. Die zijn daardoor al snel op. “Vlucht twee heeft weer een andere zuurgraad,” vult Floris aan, terwijl hij zijn neus optrekt. De geur is inderdaad niet te doen.

En dus voelt het als een oase van rust wanneer we eindelijk in een taxi naar ons hotel in Bakoe zitten. De bekende Flame Towers zijn niet meer verlicht. Daarvoor is het al te laat. Of te vroeg, net wat je wil. De klok tikt richting 5.00 uur. Hoog tijd om het bed in te duiken, want vier uurtjes later gaat de wekker alweer.

Dan wachten de training en persconferentie met Fred Grim en Vitezslav Jaros. Of Ajax een heet avondje wacht in Bakoe? Dat blijft woensdag. De heenreis was dat voor ons in ieder geval wel.

Aanbevolen

Ajax zonder Sutalo, Taylor en Weghorst naar Bakoe