Ja, ik weet het: we spelen eerst tegen Olympique Marseille. Ja, ik weet het: de eerstvolgende wedstrijd is de belangrijkste. Ja, ik weet het: het is onprofessioneel en eigenlijk een beetje kinderachtig. En ja, we hebben net kansloos verloren van FC Twente (3-1). Ik heb dit echter altijd al gehad. Het is een vreemde ziekte, die klassiekerstress.

Deze vorm van spanning begint direct na het affluiten van de laatste competitiewedstrijd voorafgaand aan het treffen met Feyenoord. Dit duurt bij mij dus een hele week. Ook nu er een wedstrijd tussenzit en we nog in rouw zijn door de nederlaag in Enschede.

Eigenlijk heb ik bijna nooit meer wedstrijdspanning. Dat wijd ik aan het feit dat ik de afgelopen 37 jaar bijna alle wedstrijden van ons aller Ajax heb gezien. Vele live in het stadion en sommige voor de televisie. Dat laatste vind ik altijd lastig.

Zeker als we in Rotterdam tegen onze grootste rivaal moeten strijden. Voor de televisie sterf ik meestal duizend doden. Gelukkig spelen we zondag thuis. Dat lijkt me voor de Feyenoordsupporters op z’n zachtst gezegd lastig. Mede daarom horen ze ook gewoon weer te kunnen afreizen naar de hoofdstad. Net zoals we gewoon moeten kunnen afreizen naar Rotterdam wanneer de klassieker wordt gespeeld in De Kuip.

Er is nog een lange weg te gaan, maar in het seizoen 2024/2025 wordt het toch echt weer eens tijd om een andere vorm van klassiekerstress bij beleidsbepalers te genezen.

Helaas is dat tot op de dag van vandaag nog niet zo. Het zou de twee grootste clubs en steden van Nederland sieren als juist zij de stoute schoenen aantrekken, door weer uitsupporters toe te laten bij beide wedstrijden. De commentaren op een dergelijke beslissing kan ik nu al uittekenen. Zeker nu het in supportersland soms redelijk onrustig is.

Juist daarom zeg ik: stel een voorbeeld en streef naar normalisatie. Behandel een ieder zoals je zelf ook wil worden behandeld. Wie weet doet de ander dat ook wel. Er is nog een lange weg te gaan, maar in het seizoen 2024/2025 wordt het toch echt weer eens tijd om een andere vorm van klassiekerstress bij beleidsbepalers te genezen.

Terug naar mijn eigen klassiekerstress. Die uit zich bij mij niet in koorts, uitslag of andere symptomen die bij rare ziektes horen. Het zijn meer buikkriebels die een week aanhouden. Naarmate de speeldag dichterbij komt, wordt dit gevoel steeds heviger. Uiteindelijk zorgen deze kriebels ervoor dat ik negentig minuten lang achter onze club sta.

Laten we dit met z’n allen doen! Uiteraard donderdag tegen Olympique Marseille, want de eerstvolgende wedstrijd is de belangrijkste. Degene die daarna komt, is echter de allerbelangrijkste. De wedstrijd van het jaar. De wedstrijd die we deze week precies veertig jaar geleden met 8-2 wonnen, terwijl Johan Cruijff bij hen meedeed. Het kan dus!