Die onrust is misschien onterecht, want als supporter weet ik niet wat er intern allemaal speelt. Misschien zijn er al veel lijntjes uitgezet? Wellicht ligt er een goed doordacht plan klaar? Het zou allemaal kunnen. Maar wat er in de bestuurskamer speelt, is voor de buitenwacht in dichte mist gehuld. En dat maakt me toch bezorgd. Als er ergens knopen moeten worden doorgehakt, is het immers bij Ajax.

Het kan een goed teken zijn dat niet alles direct op straat ligt, maar tegelijkertijd bekruipt me het gevoel dat er simpelweg nog niet zoveel gebeurt. Natuurlijk start technisch directeur Sven Mislintat officieel pas op 19 mei. Een goed excuus om tot die tijd qua communicatie nog niet zoveel van Ajax te hoeven verwachten, maar mijn supportershart snakt naar duidelijkheid.

Naar enig houvast richting het nieuwe seizoen. En het lijkt me dat dit voor de spelers niet anders is. Hoe kun je sterkhouders overtuigen nog een jaartje in Amsterdam te blijven, zolang niet bekend is wie tijdens het nieuwe seizoen als hoofdtrainer voor de groep staat? Hoe overtuig je talenten om voor Ajax te kiezen, als ze niet weten onder welke coach ze komen te spelen?

Het maakt me zenuwachtig. Nog een verloren jaar, zou doodzonde zijn. Net als iedere supporter snak ik naar een herkenbaar Ajax. Met frivool en aanvallend voetbal, waarbij spelers met de borst vooruit het veld betreden. Fraaie doelpunten, verfijnde acties, lef, branie, moed. Eigenlijk alles wat de afgelopen maanden ontbrak.

Sánchez is niet beter dan Rensch, Bassey legt het af tegen Hato, Grillitsch gaat het niet winnen van Taylor en Brobbey houdt Lucca uit de basis.

Mag ik zo brutaal zijn om Mislintat van enig ongevraagd advies te voorzien? Kijk voordat je de markt op gaat eerst naar je eigen jeugd. Als we dit seizoen dan toch een lichtpuntje mogen benoemen, is het iemand als Jorrel Hato. Hij is pas net zeventien jaar, maar wekt de indruk al tijden mee te lopen. Een fijn ventje om naar te kijken. En dat geldt eigenlijk ook voor talenten als Mika Godts en Silvano Vos.

Zij geven mij hoop in deze donkere Ajaxdagen. Zoals in de nieuwste editie van ons magazine Ajax Life te lezen is: ondanks alle ergernissen en malheur, is het goed vast te houden aan de gedachte dat de ommekeer altijd nabij is. In rampseizoen 1964/1965 meldde zich bijvoorbeeld ene Johan Cruijff.

De sleutel tot nieuw Ajaxsucces ligt nu in handen van Mislintat. Uiteraard onder het bewind van Edwin van der Sar en de meekijkende raad van commissarissen. Het is aan de Duitse technisch directeur om een selectie samen te stellen die weer om de prijzen meedoet. Een ploeg waar we ons als supporters mee kunnen identificeren en die ons trots maakt.

Dat daarbij gerichte aankopen moeten worden gedaan, is duidelijk. Zonder een aantal nieuwe sterkhouders ga je het niet redden. Maar verlies de jeugd niet uit het oog. Jorge Sánchez is niet beter dan Devyne Rensch. Calvin Bassey legt het momenteel af tegen Hato. Florian Grillitsch gaat het uiteindelijk niet winnen van Kenneth Taylor. En Brian Brobbey houdt – zelfs als hij niet in vorm is – Lorenzo Lucca uit de basis.

Daar zit het probleem. Een aankoop moet een absolute meerwaarde zijn. Anders kun je beter eerst in eigen keuken kijken. Dat hoort bij Ajax. We zijn altijd benieuwd wie de nieuwe Frenkie, Matthijs of Donny wordt. Spelers die zijn opgegroeid met het Ajaxspel en precies weten wat van hen wordt verwacht.

Afijn, Mislintat wacht een monsterklus. Zoveel is duidelijk. Daarbij moet hij heel wat knopen doorhaken. En het liefst een beetje snel, want als supporter snak ik zo enorm naar dat stukje houvast.