Wat was ik boos. Eind september 1991 vertrok Beenhakker plots naar Real Madrid. Nog totaal onbekend met de kwaliteiten van zijn opvolger Louis van Gaal zag ik voorzitter Michael van Praag in bedrukte stemming op tv uitleggen dat Beenhakker ‘een roep van een grote liefde, Real Madrid’ niet kon weerstaan. Als een dief in de nacht vertrok de trainer, na de 3-1-winst op Fortuna Sittard, naar Spanje. Lekker dan.

Zoals Menno Pot deze week mooi in zijn column in Het Parool schreef: je kreeg in die dagen van je club af en toe wat mee. Het was totaal niet zo dat een of andere Twittertransferexpert, nog ongeveer voordat een speler was gescout door de club, het talent al aan Ajax verbond. Niks van dat alles. Je las eens wat in de krant, je zag wat bij Studio Sport. Meestal pas op de tribune dacht je als supporter inderdaad: Litmanen, wat een aparte snuiter… Die ken ik nog niet.

Dat gedoe met Beenhakker zou vandaag de dag met pak ‘m beet #beenfucker totaal trending zijn. Toen niet. Louis van Gaal nam het roer over en Ajax ging prijzen pakken. De orde van de dag bestond nog. En je kon daar rustig weer naar terug gaan.

Toch is Leo Beenhakker wat mij betreft ook een beetje ‘onze trainer’, ondanks zijn fast lane ticket naar Madrid. Ik leg het uit: al eind jaren zeventig was de geboren Rotterdammer (ik weet, voor sommigen is dat reden genoeg onrustig te worden) verbonden aan Ajax als jeugdtrainer, assistent en hoofdtrainer. Hij kwam van 1989 tot 1991 terug bij de club en werd technisch directeur in 2000.

Dat gedoe met Beenhakker zou vandaag de dag met pak ‘m beet #beenfucker totaal trending zijn.

Van nabij maakte ik mee hoe dat tijdens de eeuwwisseling ging. Na een aantal sportief moeilijke en donkere jaren kwam Beenhakker binnen. Er gebeurde echt iets. Bob Haarms, altijd loyaal aan de hoofdtrainer, noemde hem meteen ‘mijn trainer’. Twee karakters die het heel goed met elkaar konden vinden. Vaak rokend, de een z’n sigaretje en de ander z’n sigaartje, aan een half woord genoeg. De term ‘patatgeneratie’ kwam ooit uit hun beider koker.

Beenhakker had, anders dan zijn voorgangers, de gewoonte overal op kantoor naar binnen te lopen. Praatjes met iedereen, je was van harte welkom in zijn werkkamer. Als hij niet druk aan het bellen was, nam hij de tijd voor je, was ook oprecht geïnteresseerd in zijn collega’s. Rangen of standen deed hij niet aan. Asjeblieft zeg.

Op het terras van Soccer World (nu Febo op de Arena Boulevard) zat hij ongeveer een dag na z’n aantreden. Iedereen kon aanschuiven. Schitterende verhalen gingen over tafel, oude bekenden van de club werden hartelijk begroet. Beenhakker was voorstander van presteren én van genieten. Als coach vond hij dat spelers na keihard trainen om moesten vallen van de kramp in de spieren door de oefeningen, maar óók van het lachen. Dat was zijn houding. Werk hard, geniet harder.

Dat hij en Co Adriaanse niet door één deur konden en Co door diezelfde deur keihard naar buiten werd gebonjourd, vond ik echt pijnlijk. Ook weer twee eigenzinnige karakters, maar helaas niet verenigbaar. Doodzonde.

Ajax werd in 2002 na vier jaar bij NEC weer eens kampioen. Het grondwerk was gedaan door Adriaanse, Ronald Koeman mocht de klus klaren. Eén speler stond toen voor de buitenwereld ter discussie. Ik vroeg Beenhakker wat Ajax nu met Zlatan zou gaan doen. “Daar moeten we nog eens rustig over nadenken. Ik schrijf ‘m echt niet af.”

Volledig terecht en goed gezien, kun je achteraf zeggen. Hij had de Zweed gehaald en schatte vooraf zijn potentie juist in. En zo vind ik dat iemand die Frank Rijkaard liet debuteren, Zlatan Ibrahimovic en Maxwell naar Ajax haalde én met zijn schitterende carrière en houding eigenlijk boven de partijen staat, ook een beetje onze trainer is. Ondanks alles.