Het was wederom niet de wedstrijd van Tadic. Sterker nog, het spel van de Serviër oogde wanhopig tegen Napoli. Een zwaaiende arm in het gezicht van een Napolitaan was genoeg voor een tweede gele kaart. Het paste volledig bij het toch al ontluisterende schouwspel.

De wandeling richting kleedkamer duurde gevoelsmatig lang. Een soort walk of shame. ‘Als de trainer hem niet wisselt, dan maar zo,’ was een veel gedeelde opvatting. Het deed mij pijn om Tadic het veld te zien verlaten. Vooral omdat mijn primaire gedachte de volgende was: ‘Eindelijk wordt hij uit zijn lijden verlost.’

Zo wil ik niet denken over een van de beste aankopen die onze club ooit deed. Jaren achtereen gingen zijn statistieken door het dak. De bezetenheid van Tadic voor ons wit-rood-wit maakte mij trots. Mede dankzij Tadic beleefden we legendarische Ajaxavonden die voor altijd op onze harde schijf staan.

Nederland is echter bij uitstek het land waarin je heldenstatus in razend tempo afbrokkelt. We zijn lang verwend geweest en veel van mijn medesupporters kunnen slecht omgaan met tegenwind. Hoe begrijpelijk de frustratie gezien de laatste weken ook is.

We zijn lang verwend geweest en veel van mijn medesupporters kunnen slecht omgaan met tegenwind.

Een zondebok is dan altijd snel gevonden. Het stemt mij alleen wel verdrietig hoe Tadic door sommigen bij het grofvuil wordt gezet. Kritiek op het spel van de Ajacied is logisch. Terecht ook, maar de toon waarop het vaak gebeurt, is weinig respectvol. Maar goed, dat is natuurlijk ook maar ‘een mening’.

De captain is op de rechterflank inderdaad al weken geen schim van zichzelf. Het is gekunsteld. Toch offert hij zich op die positie al weken op. Steven Bergwijn krijgt steevast de voorkeur op de plek waar Tadic jaren achtereen uitstekend rendeerde. Het werkt alleen niet. Totaal niet zelfs. Het heeft misschien tijd nodig, maar die tijd is er niet. De worsteling wordt groter en de balvastheid minder.

Ik vraag me af wat dit doet met de status van Tadic binnen de selectie. Wat denken zijn medespelers als hij ze terechtwijst? Of als hij bepaalde zaken van ze eist? Luisteren ze, omdat ze weten wat hij voor de club betekent? Of halen ze achter zijn rug de schouders op met de gedachte: presteer eerst zelf maar. Ik hoop het eerste.

Ik kijk er met lede ogen naar. Helemaal als medesupporters het respect naar de man verliezen. We vergeten wel heel snel.

De vergankelijkheid treft uiteindelijk iedereen. Ook helden als Tadic. Het doet oprecht pijn om dat te zien. Door de komst van Bergwijn moet dan maar ‘een plekje worden gezocht’ voor de aanvoerder. Alleen dat al schuurt. Ik kijk er met lede ogen naar. Helemaal als medesupporters het respect naar de man verliezen. We vergeten wel heel snel.

Of Tadic nog alles moet spelen, is een vraag die mag worden gesteld. Maar moet hij niet vooral worden gebruikt op plekken waar hij op zijn best is? Die sporen heeft hij toch wel verdiend? En als Schreuder daar niet voor kiest, moet hij dan die andere pijnlijke beslissing nemen? Er zijn vele vragen te stellen en de trainer moet de antwoorden geven.

Het is een keuze die straks in Napels niet hoeft te worden gemaakt. Dan is Tadic er dus niet bij. We zijn benieuwd hoe Schreuder dat oplost. En wat het wellicht ook oplevert. Zoals Johan Cruijff al eens zei: “Vaak moet er wat gebeuren, voordat er wat gebeurt.”

Tadic is en blijft – welke kant het balletje ook oprolt – een clubicoon. En zo moet hij ook worden behandeld.