Ik weet nog – ik ben best oud – dat mijn vader voor het eerst een auto had met een radio erin. Nog minutenlang kon hij, naast het huis, in de auto blijven zitten om iets af te luisteren. Meestal een klassiek muziekstuk, maar ook zo nu en dan een sportwedstrijd. Met terugwerkende kracht begrijp ik dat heel goed.

Als je in je auto stapt, ben je voor een belangrijk deel al thuis. Toch is het confronterend dat ik kennelijk ook die man ben geworden die iets wil horen waar de rest niet op zit te wachten. De competitie kon echter niet tijdlozer beginnen. Je zou bijna vergeten dat dit hoe dan ook geen doorsnee jaargang wordt.

Ik moet bekennen dat ik nog nooit zo onverschillig ben geweest over het beginnen van het voetbal. Tijdens de deuntjes uit Sprookjeswonderland was ik er ook helemaal niet mee bezig. Dat Violinde en haar prins op het witte paard om klokslag 14.30 uur nog lang en gelukkig leefden was een toevalstreffer.

Dat de Efteling ooit de shirtsponsor was van de tegenstander, heeft nog een zeer onverwachte uitwerking in 2020. Ook thuis kwamen er geen bewegende beelden voor mijn neus, we gingen door naar een verjaardag.

De onverschilligheid was echter weg. Appjes en tweets hielden me op de hoogte van de goal van Antony, de rode kaart en het zenuwachtige gedoe op kunstgras. Het uitgedunde Kasteel staat voor mij nog behoorlijk overeind.

Een authentiek begin van een Ajaxseizoen tijdens een uitpotje. Al die lege plekken zijn vooralsnog langs me heen gegaan. Ik begin te vermoeden dat het allemaal de pret iets minder gaat drukken dan ik op voorhand dacht. Onder andere door die, door mij, onderschatte uitvinding. De autoradio.