De aanloop naar de wedstrijd begon al enkele dagen eerder met de kaartverkoop. Om stipt 12.00 uur zat ik maandag klaar om een kaartje voor Ajax - Utrecht te bemachtigen. Stiekem hoopte ik op drukte in de ticketshop. Wachtrijen, gestress en een op hol geslagen website. Gewoon puur voor het Europese gevoel. Dat was iets te veel gevraagd, maar in alle rust een kaartje kopen is ook wel eens fijn.

Nieuw bij de kaartverkoop: het kiezen van een tijdslot. Ik ging voor E, als allerlaatste naar binnen dus. Normaal gesproken ben ik graag ruim voor de aftrap al aanwezig in het stadion. Beetje met je medesupporters ouwehoeren over de opstelling, stadionmuziekje erbij en naar de warming-up kijken. Maar ja, alles is nu anders…

Zo stuiter ik op wedstrijddagen normaal gesproken als een dolle hond door het huis bij het zien van een matchdayplaat, maar deze werd nu een beetje overschaduwd door de gezondheidscheck in de Ajax App. Heb ik last van verkoudheidsklachten? Nee. Ben ik in contact geweest met een coronapatiënt? Ook niet. Benauwdheidsklachten? Euhm… Tellen klachten door het benauwde weer ook? Niet? Oké, mooi. En door!

Na de check te hebben ingevuld, kreeg ik een QR-code te zien waarmee ik toegang zou krijgen tot het stadion. Wat mij betreft een dikke prima. Dat scheelt echt een boel printerellende. Hoe vaak dat stomme ding het wel niet deed op het moment dat ik eigenlijk al te laat was voor de aftrap… Een printer ruikt gewoon angst. Dus hup mobiele kaartjes!

Tellen klachten door het benauwde weer ook? Niet? Oké, mooi. En door!

En dan het naar-binnen-gaan-proces. Dat verliep eigenlijk best soepel. Even de handjes desinfecteren, niet wachten in een drukke rij en geen verkreukte printjes die het niet doen bij de poort. Naast mij stond wel een jochie die zijn Ajaxdebuut maakte en samen met zijn vader hardop aftelde naar het moment dat zijn tijdslot zou beginnen. Heerlijk, toch!?

Eenmaal binnen voelden de dingen toch een tikkie vreemd aan. Een bijna lege Johan Cruijff Arena is toch een beetje een sneu gezicht. Maar ik was ondanks dat vooral gewoon blij dat ik weer op een stoeltje mocht zitten. Daarnaast maakte de eerste helft ook veel goed, met dank aan Zakaria Labyad die zijn wondersloffen had aangetrokken.

We mochten liefst vijf keer juichen. Euhm… Ik bedoel zachtjes 'hoera' fluisteren. Nee, dat verliep niet helemaal volgens protocol. Maar het was ook echt niet zo dat iedereen uit zijn dak ging. Verre van zelfs. Een beetje geluid maken moet kunnen, dat hoort er nou eenmaal bij. Dus ook het vrolijke gejoel richting de mobiele bierkoeriers die het vak opkwamen. De mensen hadden immers dorst!

Ik was als laatste het stadion binnengekomen en moest dus ook het langst wachten tot ik weer mocht vertrekken. Dat was echt geen straf, want ieder momentje in de Arena is op dit moment gewoon mooi meegenomen. Na een kleine vijftien minuutjes zette ook ik koers richting huis.

Veel was anders, maar wat was het fijn!