Het is makkelijk een doelpunt of assist te kiezen, maar ik pak een moment uit 2017/2018. Het was de periode waarin het allemaal even niet zo lekker liep tussen Ziyech en het publiek, maar één supporter kon het in elk geval niet fout doen: de negenjarige Soufian van Ommeren.

Het Ajaciedje won één van onze prijsvragen en mocht zijn grote held komen interviewen voor het Ajax Kids Clubblad. Ik zie het baasje nog met zijn vader de toegangspoort van sportpark De Toekomst doorkomen. De zenuwen dropen van het mannetje af.

“Ben je zenuwachtig,” vroeg ik. “Ja, heel erg.” Ik gaf nog aan dat Hakim vast ook niet geslapen had van de zenuwen, omdat de grote Soufian langskwam, maar dat werkte niet direct. Een schamper lachje.

Ik nam hem mee naar de plek waar de journalisten zich elke vrijdag verzamelen om de Ajacieden na de training te interviewen. Daar verdween de spanning een klein beetje door alle indrukken. Soufian gaf zijn ogen goed de kost. Al zijn helden liepen langs. Grote ogen. Justin Kluivert bood uit zichzelf aan een selfie te schieten.

Ziyech kwam als één van de laatsten van het veld. “Daar is hij,” klonk het opgewonden naast me. Ziyech kreeg een aanwijzing van de persvoorlichter waar hij moest wezen. Plots weer spanning bij Soufian. Spanning die Ziyech direct wegnam door zich met een vriendelijke oogopslag bij het supportertje te melden. “Zo, dus jij komt mij interviewen, wat leuk!”

Ik zag een bleu en zenuwachtig ventje in de aanwezigheid van Ziyech transformeren in een klein journalistje vol zelfvertrouwen

Het zijn de dingen die mijn werk zo leuk maken. Ziyech sloeg zijn arm om Soufian heen en samen stiefelden ze naar een dug-out langs het veld. Stel je voor hoe dát is voor een negenjarig Ajaxsupportertje... In het zonnetje was er de tijd om even rustig te kletsen. De spanning bij Soufian was volledig weggetoverd.

Nee, van zenuwen was zeker geen sprake meer. Soufian had zich goed voorbereid en ging keurig al zijn geprinte vragen op zijn lijstje af. Wie Hakims grootste voorbeeld is op het veld (Özil), aan wie hij de vieste panna heeft gegeven (Kluivert) en wat zijn lievelingseten is (alles van mama).

Ik zag een bleu en zenuwachtig ventje in de aanwezigheid van Ziyech transformeren in een klein journalistje vol zelfvertrouwen. Dat had veel te maken met hoe de voetballer zich opstelde. Ik weet nog dat ik destijds dacht: “Wat zonde... Zagen we maar iets meer van déze Ziyech...”

Toen Soufian door zijn lijstje heen was, besloot hij maar te vragen of Ziyech misschien een vraag voor hém had. Niks afronden, nee gewoon even snel de rollen omdraaien. Het was mooi om te zien.

Soufian: “Nou, dat waren mijn vragen, maar heb jij nog een vraag voor mij?”
Hakim lachend: “Eh, waar ga je naar school en in welke klas zit je?”

Soufian: “In Almere en ik zit in groep 5.”
Hakim: “In Almere, leuk! Hoe zijn je cijfers? Doe je een beetje je best?”

Soufian: “Ja hoor, mijn cijfers zijn ook best goed!”
Hakim: “Heel goed hoor, blijf hartstikke goed je best doen op school en altijd goed blijven luisteren naar je ouders, dat is heel belangrijk.”

Dan zit het er echt op, blijkt uit een seintje van de persvoorlichter. Ziyech had nog meer interviews, maar zo gezellig als die met Soufian zal het met die andere journalisten vast nooit geworden zijn.