Dingen die niet gebeuren, zijn nu de realiteit. We leven in een parallel universum dat vliegensvlug tot stand kwam. Het is bizar om te bedenken dat nog maar een paar dagen terug discussies vooral over arme Brabanders gingen. Geen voetbal, geen kantoortuin en geen theater daar. Hier was er op woensdag nog een lichte opluchting dat dat allemaal niet hier was.

Nu heeft Noa Lang niet in zijn vertrouwde omgeving gespeeld. Hebben we geen idee of Ajax weer een beetje opkrabbelt. Het is nog maar een week terug ook, dat gekke Ronaldo high fives gaf aan denkbeeldige fans. Dat was toen helemaal in Turijn. Dat is nu dus hier. Sterker nog, Ziyech kan niet eens denkbeeldige fans bedienen.

Toch is er geen menssoort die aan deze snelheid van veranderingen is gewend als de clubsupporter. Neem Ajax al. Dat was – als je eerlijk bent – gevoelsmatig absolute wereldtop, tot zeer kort geleden.

Dingen die niet gebeuren, zijn nu de realiteit. Ziyech kan niet eens denkbeeldige fans bedienen

Voor vandaag was de vraag echter of Ajax nog wel goed genoeg was voor onze nationale top. Een paar minuten in Friesland gaf niet voldoende antwoord. De status quo van het moment, daar hebben we als machteloze aanstaarders in de loop der jaren mee leren leven.

We zijn nu dus opgesloten in onze huizen. Door velen gebruikt om te dagdromen over dat ene potje, thuis, tegen FC Twente. 15 mei. Mooi. Maar dat dromen slaat automatisch ook door naar de toekomst, althans bij mij.

Dat virus staat uiteraard een heel mooi helder beeld behoorlijk in de weg. Maar wat voetbal betreft hoeft dagdromen over later helemaal niet vervelend te zijn. Het is een beetje juli in dat opzicht.

Geen aankomende potjes betekent ook geen FC Utrechts-uit. In juli heeft Ajax in mijn hoofd verreweg de meeste prijzen gepakt.

Een prima dag dus om terug te grijpen naar die ene 15 mei.