Wat zit er mis en vooral: wie grijpt er in...?
We hadden hier graag een leukere boodschap verkondigd, maar helaas... De malaise houdt aan. Het is echt huilen met de pet op. Zo erg zelfs dat je je begint af te vragen: komt dit nog goed? En zo ja, wie zorgt ervoor dat het goed komt? Tussen de lijnen is er niemand die iets afdwingt en ook vanuit de dug-out lijkt geen enkele impuls te komen.

Ajax oogde op bezoek bij Utrecht als een tandeloze tijger, vleugellam en als aangeslagen wild. Het zijn clichés, dat klopt, maar het zijn ook stuk voor stuk clichés die helaas waar zijn. Dat is wellicht nog het grootste cliché. En ook zeker weten de pijnlijkste. De laatste keer dat Ajax zo'n pijnlijke bekeruitschakeling beleefde, was eind 2017 en betekende dit het einde van Marcel Keizer.

Ten Hag zat begin 2020 steviger dan ooit in zijn zadel. Er was begrip voor tijden waarin de tanden op elkaar moesten, vooral ingegeven door de blessures van sterspelers. En ook van overige krachten trouwens. Maar als je deze ellende bij Ajax bekijkt, met het doelsaldo in de competitie als laatste strohalm, vraag je je haast af dat nog steeds wel zo is...

Hoe fit is Daley Blind?
Voor de derde keer in vier duels was Blind op een negatieve manier betrokken bij het openen van de score. Dit keer kon hij de schuld delen met Andre Onana, maar we hebben hier wel een tendens te pakken. Blind is er totaal de voetballer niet naar om zulke fouten te maken en is nog steeds op de weg terug van zijn ontstoken hartspier, maar langzaam dient de vraag zich af: hoe fit is Daley eigenlijk?

Het is geen leuke vraag om te stellen en het is nog vervelender om de aanwijzingen erbij te pakken die een negatief antwoord doen vermoeden. We lichten er twee momenten uit de eerste helft uit. Het gaat om de 41ste en 45ste minuut waarbij voor ons de seinen op rood sprongen. Ten eerste eindigde een bal in de nu wel veilige handen van Onana, maar wat gebeurde er een enkel metertje verderop?

Blind lag languit, zoals je spelers soms ziet doen na het affluiten. Als het erop zit en de opdracht is voltooid. Of de missie mislukt. Hij lag languit op de grond, met zijn armen en benen wijd. Ogen dicht? Het zou kunnen. Het duurde een paar tellen. Bijna drong zelfs de vraag zich op: is er iets mis? Gelukkig vervolgde hij zijn weg alsof er niets aan de hand was. Dat leek slechts schijn.

Vier minuten later. Utrecht probeerde een snelle tegenstoot te plaatsen en de man met bal – Gyrano Kerk als we het goed hebben – zette een sprint in. Blind wilde de achtervolging aan, maar moest die staken. Terwijl Kerk wegsprintte en het Latijns-Amerikaanse duo dit gevaar neutraliseerde, sjokte Blind nog ergens ter hoogte van de middenlijn.

Het was pijnlijk om te zien en natuurlijk zijn er verzachtende omstandigheden, maar juist op een moment waarop Ajax ernaar snakt om bij de hand te worden genomen, kan Blind die rol niet vervullen. Het echt nare is dat Blind het ontzettend probeert, dit keer vanaf de positie van controleur. En zijn cijfers in balbezit waren nog best aardig, echt waar.

Hij probeerde vooruit te passen, de man tussen de linies te vinden en het spel te versnellen, maar het lukt niet, het kan niet en het wil niet. Waarom niet? Het is niet alleen zijn schuld. Desondanks zijn we erg benieuwd naar Blinds echte fysieke gesteldheid. En we hebben ondertussen volop met hem te doen, vergeet dat niet.

Restverdediging terug bij af
Ajax verdedigt de laatste weken op een manier die we gewend zijn van de eerste zomerse potjes. Dat wil zeggen: iedere lange bal van de tegenstander levert het grootste gevaar op. En op één of andere manier lukt het maar niet om dit in te dammen. Enerzijds door gebrek aan druk op de bal, anderzijds door verkeerde positionering.

De vele wijzigingen die Erik ten Hag doorvoert binnen zijn basiself helpen hierbij vast niet mee, maar er moet toch op z'n minst volgens vaste principes worden gevoetbald? Waarom zien we die niet terug? Iedereen is binnen met de facetten, principes en regels die aan het spelletje van Ajax gekoppeld zijn.

Ook het centraal achterin posteren van Edson Álvarez en Lisandro Martínez bood geen soelaas, zelfs niet met Blind ervoor om de aanvoer van achteruit te reguleren. Beide backs stonden als vanouds erg hoog, maar lijken de laatste potjes geen sprintduel te winnen en moeten keer op keer vol in de achtervolging. Dat gaat vroeg of laat gewoon een keertje fout. Dat is niet vol te houden. Is het misschien beter om een paar stapjes terug te zetten en vanuit zekerheid te gaan voetballen?

Het zijn vragen die wij mogen opwerpen, maar het wordt voor Ten Hag of één van zijn assistenten zaak om snel een antwoord te formuleren op de 'Getafe-tactiek' – zelfs AZ koos ervoor om in te zakken en zichzelf vooruit te katapulteren – die nu volop op de Nederlandse velden wordt toegepast, want Ajax loopt keer op keer in het mes.