Ik vind ze namelijk zelf niet, hoe hard ik het ook probeer. Maar ook gewoon écht niet. Dusan Tadic waarschuwt in aanloop naar donderdag dat de Ajacieden zich niet moeten laten opnaaien door de Spanjaarden en hun vervelende fratsen, maar precies dit lukte in het Coliseum Alfonso Pérez dus totaal niet. Als lemmingen liepen de gefrustreerde Ajacieden achter elkaar in de val die Getafe had gezet. Het was echt een beetje gênant met de rollebollende Babel als dieptepunt.

Maar goed, mogelijk zijn mijn collega’s in staat mij een beter gevoel te geven richting Getafe-thuis. Ik probeer het eerst bij ambtsbroeder Sander, maar dat had ik beter niet kunnen doen. Hij is stellig en net zo zuur als ik: “Getafe gaat er sowieso eentje maken en Ajax maakt er zeker geen vier. Sorry man, we liggen op één lijn en ik kan het niet mooier maken.”

Ja jemig, lekker dan. Ik was al in mineur en dit wordt er zo niet beter op. Dan maar een deurtje verder kijken. Daar lukt het de collega’s zowaar om mij op een beter spoor te krijgen. Het ene na het andere aanknopingspunt wordt mijn kant op gesmeten. “Als Valentijn Driessen zegt dat het allemaal niks wordt, dan is er hoop!”

Verder word ik er fijntjes aan herinnerd dat Ajax vorig jaar ook met 1-0 verloor bij Heracles en we met z’n allen in zak en as zaten, maar juist deze verliesbeurt bleek het begin van een gouden periode, waarbij Real Madrid over twee duels werd overklast. Als je destijds in Almelo had gezegd dat je het onmogelijke zou presteren in de Spaanse hoofdstad, dan had iedereen je uitgelachen.

“Ik vestig alle hoop op Quincy Promes,” roept een collega, die samen met een groepje vaste vrijwilligers cadeautjes aan het inpakken is voor de jongste leden van de Ajax Kids Club. Daar stel ik tegenover dat Nico Tagliafico niet speelt en dat me dat nogal somber maakt. Direct word ik terecht gewezen door één van de vrijwilligers: “Ja, dus? Wat maakt dát nou uit? We moeten aanvallen, hoor. We veranderen die slagers van Getafe in een stelletje lammetjes. Ik heb er alle vertrouwen in!”

Als lemmingen liepen de gefrustreerde Ajacieden achter elkaar in de val die Getafe had gezet...

Het is een heerlijk staaltje omdenken. Hoezo verdedigen, scoren moeten we! We kunnen net zo goed zonder verdediging spelen, zo lijkt het devies. Maar ja, bleek Tagliafico al niet net zo vaak verdedigend van grote waarde als aanvallend? “Gewoon drie verdedigers opstellen,” stelt collega Erol, tijdens het vraagstuk wie de Argentijn dan zou moeten vervangen. Het wordt een interessante puzzel voor Erik ten Hag.

Tadic stelde in de catacomben van het Erve Asito stadion te hopen dat het publiek in de Johan Cruijff Arena er vol achter staat donderdag. Dat het dán kan. Hij zei het met hangende schouders. Zijn lichaamstaal was niet helemaal in overeenstemming met wat hij zei.

Maar toch, misschien moet ik me daar dan maar aan vasthouden: dat het wel eens een magisch avondje in eigen huis kan worden, waarbij dit keer Getafe compleet de weg kwijtraakt en Ajax zichzelf zomaar hervindt. Dat de Ajacieden gedragen worden door een kolkende massa.

Als laatste leg ik mijn oor te luister bij collega Kevin. “Mja, ik was niet per se onder de indruk van de voetballende kwaliteiten van Getafe. Hopelijk heeft Ajax een lesje in nederigheid gehad en stelt het donderdag orde op zaken onder het mom: genoeg is genoeg.”

Genoeg is genoeg. Dat zou inderdaad wel fijn zijn, want de pijnlijke tikjes op de neus volgen elkaar best in rap tempo op. Hoe het met mijn gevoel richting donderdag is na het rondje langs de bureaus ? Mja, een beetje net als dat van Tadic. Ik zeg dat alles mogelijk is, maar mijn schouders hangen een beetje.