Want zelfs Claudia de Breij moest het er zo nodig over hebben. Over een bepaalde goal van een bepaalde Braziliaan, op de loonlijst van een bepaalde club uit Londen. Ook lijstjes in kranten konden het niet laten.

2019 bestond in Amsterdam, op voetbalgebied, alleen uit hoogtepunten. Of het nu over Donny, Matthijs of André gaat, je kunt niet anders dan met een big smile over ze praten, als het over het afgelopen kalenderjaar gaat.

Oké, er werd met grote cijfers in Rotterdam verloren, maar zo waanzinnig was dit jaar dus, dat dit er totaal niet toe doet. Er is werkelijk maar één momentje waar je echt, oprecht, chagrijnig van kunt worden. Een moment waar we prima zonder kunnen.

Uitgerekend dat alle levenslust uit je zuigende klote-fragment zag je gedurende de afteldagen tot oliebollen, ontelbare keren terug. Bij De Wereld Draait Door, in quizzen en dus bij die conference.

Ontspannen zat ik van grap tot grap van een appelflap te genieten, gaat ze het daar over hebben...

Had in 2018 gezegd dat Ajax de halve finales van de Champions League zou halen en ik had je naar een psychiater verwezen. Had gezegd dat het niet halen van de finale een trauma zou opleveren en ik had je hoogstpersoonlijk naar de dichtstbijzijnde PAAZ-afdeling gebracht.

Toch gebeurde het. Elke keer werd ik overvallen. Zeker bij De Breij. Ontspannen zat ik van grap tot grap van een appelflap te genieten, gaat ze het daar over hebben... Over die eeuwigdurende seconden in de Johan Cruijff Arena.

Gelukkig is het voorbij. Niets terugblikken meer. Vooruitblikken met in het achterhoofd dat heerlijke jaar 2019. Ik zal het nooit vergeten. Het waanzinnige voetbal in Turijn, Madrid en Londen. Het jaar van held Nico. Van genius Frenkie. Van legende Hakim.

Dat ene moment zal ik dan ook voor altijd bij me dragen, maar nooit zonder die prachtige context.

Hoera. De oliebollen zijn op. Gelukkig oud jaar iedereen. En een gezond uiteinde van 2020 alvast!