Uiteraard kostte het me, in tegenstelling tot de gemiddelde receptie, geen enkele moeite om te gaan. Integendeel. Na weken weer op de fiets naar de Johan Cruijff Arena. Tussen de zonnebadende Mondriaan- en Rembrandttoren door.

De eerste minuten waren het vorige kalenderjaar meer dan waardig. Sparta toonde dan wel veel wil om het noodlot te tarten, vooral Joël Veltman liet zien hier niet aan mee te willen werken. Niks aan de hand. Ik was nog lang niet bezig met duffe nieuwjaarsreceptie-metaforen. Ik was eindelijk weer bij Ajax. Het eerste doelpunt was er ook snel.

De laatste minuten zouden echter retespannend worden. Wat een geluk dat Martinez zo scherp was. Als een blok beton kopte hij een hard schot van de doellijn, alsof het een papieren vliegtuigje was. Om over die laatste redding van Onana maar te zwijgen. Puntenverlies was helemaal niet vreemd geweest.

Eerlijk gezegd had ik die massa’s die minuten voor tijd wegliepen wel puntenverlies gegund

Eerlijk gezegd had ik het die massa’s die minuten voor tijd wegliepen wel gegund. Ik moest me inhouden om ze op de fiets niet toe te roepen dat het 2-2 was geworden. Maar 2020 hè, je hoeft allang niet meer ergens bij te zijn, om op de hoogte te blijven.

Er is natuurlijk nog geen enkele conclusie te trekken na één wedstrijdje in dit nieuwe jaar. Ajax is, ten opzichte van de concurrentie, zelfs de grote winnaar van het weekeinde. Het geweldige vorige kalenderjaar is voorbij, wat niet zegt dat wat gaat komen niet briljant zal zijn.

De vooruitzichten zijn nog altijd goed. Op de terugweg was ik me er wel bewust van hoe troosteloos de Spaklerweg kan zijn.