Het viel me in de trein op dat ik zeker niet de enige eenling was. Door de manier van kaartverkoop en het druppelsgewijs vullen van de treinen waren vriendengroepen uiteengerukt. Het maakte niet uit, het had zelfs wel wat. Ajacieden hebben dezer dagen genoeg te bespreken, of je ze nu kent of niet.

Prijzen van vliegtickets en hotelkamers in de regio Madrid waren terugkerende onderwerpen, maar de Londengangers hadden het hoogste ratio woorden per minuut. De interessantste anekdote kwam echter uit de kerel naast me. Een man uit Lisse, waarschijnlijk net als ik een veertiger.

Hij vertelde dat zijn vader en zijn broers hartstochtelijke Feyenoorders zijn. Seizoenkaarthouders, maar dat hij zelf in zijn jeugd voor Ajax koos. Zijn vader ondersteunde dat en ging geregeld voor hem mee naar potjes in Amsterdam. Prachtig.

Maar gaandeweg kreeg ik er toch bijzonder veel zin in. Deze prijs moest natuurlijk gepakt

Maar goed. Dat eerste deel van het potje kon er dus pas echt bijgepraat worden met bekenden. Iets wat dit seizoen gelukkig nog maar zelden lukt. Toch ben ik nu blij dat er ruimte was voor nog een Londenverhaal. Daar krijg ik geen genoeg van.

Dat duffe eerste halfuur was overigens helemaal zo duf niet. Ajax liet gewoon zien wat het de tweede helft bij Tottenham ook toonde. De spelers zijn gefocust, hebben zelfvertrouwen en hoeven maar naar de bal en de tegenstander te kijken om ze ver van een kansrijke positie te houden. Ze zijn na jaren oefenen eindelijk ook weer meester van slechte fases.

Voor de aftrap was ik eerlijk gezegd geen seconde met deze wedstrijd bezig geweest, zeker niet qua spanning. Die kwam ook niet. Maar gaandeweg kreeg ik er toch bijzonder veel zin in. Deze prijs moest natuurlijk gepakt. Hopelijk een mooie intro naar meer.

En het belangrijkste, we hebben met iedereen kunnen bijpraten. Hebben nieuwe vrienden gemaakt. Met volle focus tellen we nu de dagen af.

Kom op, Ajax!