Ter ere van de jubileumuitgave van Ajax Life stapten wij eerder dit seizoen al in het vliegtuig naar Londen, voor een ontmoeting met de beste Ajacied van seizoen 2011/2012. Van bleue Belg tot Superjan, zo laat de ontwikkeling van Vertonghen (nu 32) zich bet beste samenvatten.

Hieronder volgt een passage van het interview met de aanvoerder van toen. Het cadeau ter ere van 25 jaar SV Ajax werd in de herfst van het huidige seizoen bij onze leden bezorgd. Daarin kun je het hele verhaal lezen.

Wat heb je gedaan met de trofee die je ontving?
“Die staat hier thuis in Londen. De Gouden Schoen en de Rinus Michels Trofee. Ik heb ze allebei nog. Die trofeeën vormen mooie herinneringen. De woonkamer heeft een andere inrichting, mijn prijzen staan boven. We hebben een aparte kamer en daar staan wat relikwieën. Mijn WK-medaille met België bijvoorbeeld en ik ben bij Spurs ook Speler van het Jaar geweest.”

“Wat voor kamer het is? Ik ben er af en toe. Er staat een bed, maar dat wordt niet vaak gebruikt. Er blijven weinig mensen bij ons slapen, waarschijnlijk zijn de kinderen te druk. Er staat een fiets op rollen waar ik soms op zit. Gewoon een kamer waar je wel eens komt, niet bijzonders. Ik moet er iets goeds van maken als ik weer in Amsterdam kom wonen. Een trofeeënkamer, voor zover ik trofeeën heb.”

Het kampioenschap van 2011 was iets ultiems. Maar de manier waarop je in 2012 kampioen werd, was totaal anders. Was het zo anders dat ook dit weer mooi was?
“Het was op die manier heel mooi, vind ik. Inderdaad was 2011 zo bijzonder en emotioneel, qua ontlading ook. Maar de tweede was ook mooi. Ik wist niet dat het zolang duurde voordat we bovenaan stonden, omdat we drie wedstrijden voor het einde min of meer kampioen waren. We konden het veel lekkerder beleven. We voelden na Heerenveen-uit allemaal: het is gebeurd.”

Het kampioenschap werd gevierd in het donker...
“Dat was vet. Met de kampioensbanier die werd gehesen. We konden nu veel meer voorbereiden. Het zat er echt aan te komen en dan kun je het bewuster beleven. Andere jongens hadden in aanloop naar 15 mei iets van: wat gaan we doen als we kampioen zijn? Ik kon er totaal niet mee bezig zijn, ik zou het na afloop wel zien. Dat was nu anders. De avond voor Vitesse-uit was ik nog met jongens in de stad.”

Je liet de schaal trouwens nog een tweede keer vallen.
“Dat gebeurde tijdens een interview, ik weet het nog. Dat werd traditie. Ja, ja. Ik moet het nog maar een keer doen. Ooit. Ik weet niet wanneer.”

Het was geen groot geheim dat jou afscheid bij Ajax aanstaande was. Maakte dit het ook een emotionele periode voor jou?
“Ik was er voor de kampioenswedstrijd, tegen VVV, heel bewuste mee bezig dat het mijn laatste keer in de Arena kon zijn. Ik stond in de tunnel en wist dondersgoed dat het mijn laatste wedstrijd kon worden, al waren er toen nog geen clubs of zo. Ik probeerde me daar bewust van te zijn. Het was heel bijzonder.”

En tegen Vitesse je laatste doelpunt, hoe was dat?
“Ik wist zelf natuurlijk dat het mijn laatste wedstrijd was voor Ajax. Ook dat was heel bijzonder. Omdat ik ook nog scoorde. En we waren al kampioen. Jasper Cillessen stond op doel, André Ooijer speelde, Dmitri Bulykin in de spits, tja. Het was een soort afscheidswedstrijd. Het komt allemaal een beetje terug. Ik scoorde uit een vrije trap, aan de kant van het uitvak. Gooide ik mijn shirt naar de supporters? Wat een mooie tijd was dit!”