Op het veld werden de ervaringen van over de globe gemoedelijk uitgewisseld. Heracles Almelo speelde aardig, creëerde zelfs wat kransen, maar het internationale theekransje liet het nooit te ver komen.

Flashbacks naar FC Utrecht-thuis waren er heel sporadisch, maar nu werd er veel meer met verschillende versnellingen geëxperimenteerd. Toen stond alleen de hoogste aan.

Op een gegeven moment besloot het team dat het welletjes was. Hakim Ziyech nam de regie en besloot vlak buiten de zestien dat er gescoord moest worden. Doorgaans ben ik totaal niet van de tactische besprekingen, maar nu kan ik er niet omheen. Het was kraakhelder hoe hij dit aanpakte.

Ziyech drukte op een pauzeknop, waar alleen hij en Quincy Promes vanaf weten. Het hele stadion moet voor de twee minstens een halve minuut stil hebben gestaan. De andere spelers stonden voor even genageld aan de grond.

Het hele stadion moet voor Ziyech en Promes minstens een halve minuut stil hebben gestaan

Hakim moet tegen Quincy hebben gezegd waar hij de bal ging plaatsen, zodat de linksbuiten moest zorgen daar tijdig aanwezig te zijn. Toen is de knop weer ingedrukt en kwam die onwezenlijke assist, met die onwerkelijke afronding.

Wat natuurlijk ook gebeurd kan zijn, is dat de twee elkaar haarfijn aanvoelen, maar dat lijkt me sterk. Zeker na een interlandperiode is dit een nog veel ongeloofwaardigere optie.

Het was haast een verademing dat Dest Heracles dat tegendoelpunt aanbood in de negentigste minuut. Fantastisch afgemaakt overigens. Niet alleen zag je zo dat die lui uit Almelo ook wat kunnen. Je zag ook hoeveel menselijkheid er nog altijd bij Ajax is. Ze zijn niet helemaal van een andere planeet.

Als ik er geen stukje over had geschreven, dan was ik dat oranje wavekarton al lang weer vergeten.