Achthonderd jaar geleden was hij onze eeuwige belofte, het warme applaus van de tribune vertelt me dat ik hier niet verder over hoef uit te wijden. We weten het nog. Mogen hem. Gunnen hem het beste. Hij vertelt ons daarbij hoe anders alles nu is.

Utrecht speelde niet eens onaardig. En dat is bizar om te zeggen. Ze werden namelijk weggespeeld, snakten zo nu en dan naar adem. Wat moet Ajax deze jaargang naar voor eredivisie-tegenstanders zijn. Zeker in de Johan Cruijff Arena.

Elf gastjes die vol zelfvertrouwen en bakken met plezier net doen alsof de Nederlandse competitie een schoolreisje is. Vooral aan Labyad zie je hoe de sfeer is. Niet geregeld spelen maakt namelijk niet uit.

Ook op de training heerst overduidelijk de flow. Juist op de training. Speelminuten krijgen tegen Utrecht is dan een eitje. Alles loopt zo gesmeerd dat iedereen wordt meegezogen.

Vaclav doet me dan denken aan andere tijden

Vaclav doet me dan denken aan andere tijden. Vooral aan die keer dat ik in Glasgow tussen de thuissupporters zat. Hij scoorde de winnende in de 88ste minuut of zo. Met een rush vanaf de middenlijn. Het uitvak ontplofte, maar de thuisvakken evengoed.

Die Schotten waren zwaar gefrustreerd. Celtic had voor hun gevoel minstens een punt moeten halen tegen dat matige Ajax. Dat was geen ploeg om in de Europa League van te verliezen.

Dan nu. In zekere zin weten we nu enigszins hoe Celtic-supporters zich vaak moeten voelen. Zeker in de jaren waarin Rangers was terug gezet. De competitie is er zelden spannend. Meestal is enkel de vraag met hoeveel er gewonnen gaat worden.

Terwijl ik dit schrijf, zie ik de tussenstand bij PSV en krijg een glimlach, gevolgd door wat melancholische gevoelens. Ook hier is de spanning ver weg. Verder dan Schotland.

Daar stond Cerny dus in ene. Te kort op het veld om iets zinnigs over te zeggen. Lang genoeg om te beseffen dat deze tijden zeker niet vanzelfsprekend zijn.