Ik hield me in de openingsfase vast aan het scenario van vorig seizoen. Peter Bosz had ook even nodig om Ajax aan de praat te krijgen, maar toen het eenmaal liep… Toen was het ook feest. In Bosz heb ik vanaf zijn aanstelling vertrouwen gehad. Dat werd beloond.

Ik kon niet wachten, telde de dagen naar de volgende wedstrijd af. Dat deed ik in de zomer, ik deed het in april nog steeds. En in mei. Oh man, wat was het acht dagen lang aftellen naar de return tegen Olympique Lyon. Daar stond ik dan, met natte ogen in het uitvak.

Ik ben al sinds Stockholm op zoek naar dat fantastische gevoel, naar iets wat er op lijkt, maar het zit ver weg. Ergens verstopt, heel diep van binnen. Ik weet niet hoe ik het kan oproepen. Ik had me er heus op ingesteld dat Ajax niet opnieuw een Europese finale zou halen. Dat is simpelweg te veel gevraagd. Geeft niets, even goede vrienden. Een landstitel doe ik het ook voor.

Ik ben al sinds Stockholm op zoek naar dat fantastische gevoel, naar iets wat er op lijkt, maar het zit ver weg.

Toen de berichten over Peter Bosz en Borussia Dortmund niet verstomden, maakte zich al een kleine paniek meester van mij. Dondert de hele boel echt weer in elkaar, net nu er wat moois in elkaar is getimmerd? De realist in mij vreesde er al voor en het antwoord lijkt helaas ‘ja’.

De eerste optredens tegen OGC Nice gaven hoop, best nog veel hoop, misschien omdat ze een beetje aan het Ajax van Bosz deden denken. Wat Ajax tegen Vitesse op de mat legde, had helaas niets met Bosz te maken. Dat vind ik niet leuk om te constateren, maar zelfs de grootste optimist moet dat erkennen.

Toevallig deelde Marcel Keizer in aanloop naar het duel met Vitesse dat hij steeds beter zijn stempel op het huidige Ajax weet te drukken. We hebben het gezien. Ik neem Keizer trouwens weinig kwalijk, hij roeit met de riemen die hij heeft terwijl-ie een motorboot zou moeten besturen. Of een speedboot, om in de termen van Johan Cruijff te blijven.

Een motorboot is het minste wat Keizer nodig heeft, zondag in het Abe Lenstra Stadion. Het is meestal een potje waar ik erg naar uitkijk, sc Heerenveen - Ajax. Fijne awayday, vaak een leuke wedstrijd, nog los van de uitslag. Geen gezeik en een hapje eten in Lemmer, Dokkum of Sneek. Net waar we verzeild raken.

Ik wil helemaal niet boos, sip of verdrietig zijn vanwege Ajax. Maar in feite ben ik dat al sinds het vertrek van Bosz ook maar dreigde. Ik wil iets van dat fijne gevoel terug, een beetje vrolijk worden van wat er tussen de lijnen gebeurt en weer plaatsnemen op mijn roze wolk. Helaas leert de realiteit dat ik zelfs al opzie tegen Heerenveen-uit en bijna uitkijk naar het vrije weekeinde in de interlandperiode.

Vrij realistisch toch?