Abdelhak Nouri is een beleefde, negentienjarige Ajacied. Maar ook een talent van Marokkaanse afkomst. Een gesprek over voorbeeldfuncties en hoge verwachtingspatronen. ‘Ik speel bij Ajax, dat neemt ook verantwoordelijkheden met zich mee.’

Door Mike van Damme

“Soms sta je er als voetballer niet bij stil wat je betekent voor anderen. Dat gaat soms echt ver. Die jongens zeggen dan dat ik ze trots maak. Ze geven me respect voor wat ik laat zien op het veld. Dat respect krijgen ze dan terug, ook al hebben ze in sommige gevallen heel erge dingen gedaan. Maar daarna wil ik ook met ze praten over hoe ze verder willen.”

In de stem van Abdelhak Nouri klinkt nog altijd verbazing door als hij vertelt over zijn bezoek aan een jeugdgevangenis. Hij wrijft even over zijn blote armen als hij vertelt over zijn gesprek met jongens die soms drie jaar ‘moeten zitten’ en die het waarderen dat de voetballer langskomt. Het raakt hem. “Die jongens zijn moeilijk te beïnvloeden, maar ze geven mij veel respect. Het gaat soms echt ver,” herhaalt hij.

Het is moeilijk voor te stellen: stoere jongens, gehard door de straat, luisterend naar misschien wel de meest beleefde profvoetballer op de Nederlandse velden. Een jongen van negentien jaar bovendien. Maar ook Ajacied, een voetbalbelofte.

Voorbeeld
Appie Nouri is zich bewust van zijn voorbeeldfunctie. Als voetballer, maar zeker ook als jongen van Marokkaanse afkomst. In een maatschappelijk klimaat waarin een woord als kut-Marokkaan in het woordenboek is opgenomen en een politicus durft vragen of zijn achterban ‘minder Marokkanen’ wil, is de roep om succesverhalen groot.

En daarbij lijkt leeftijd amper een rol te spelen. Nouri is zelf nog een tiener, toch neemt hij zijn rol als voorbeeld serieus. “Ik kan ook denken: ik ben pas negentien, ik weet nog weinig over het leven, dus ik houd mijn mond maar. Ik ben niet opgegroeid in een dorp waar amper problemen zijn, maar in een Amsterdamse buurt waar niet iedereen de goede kant opgaat, zeg maar. Ik heb het zien gebeuren bij vrienden. Sommigen pakken het daarna weer op, vinden hun rust. Anderen hebben het er lastiger mee. Als ik kan helpen, dan doe ik dat.”

'Ik ben wel gaan beseffen dat school meer is dan pauze. Je leert er veel, ook buiten de vakken om'

En dat gaat verder dan een jeugdgevangenis bezoeken en jongens bereiken die hun eerste misstap al begaan hebben. Ook hier geldt: voorkomen is beter dan genezen. Voor zover dat kan natuurlijk.

Nouri is ambassadeur van zijn oude basisschool en een zaalvoetbalclub in Geuzenveld, de buurt waar hij is geboren en nog altijd woont. “Ik vind dat leuk. Als ik een klas binnenkom en ze bekijken Youtube-filmpjes met mijn acties… Dat is toch bijzonder en mooi? Ik speel bij Ajax, dat neemt ook verantwoordelijkheden met zich mee. Ik leef mijn droom, waarom zouden anderen dat niet kunnen bereiken? Daar wil ik met ze over praten.”

“Ik wilde vroeger ook niet naar school,” vervolgt hij. “Ik had er niets mee. Ik vond alleen de pauze leuk, want dan konden we gaan voetballen. Maar ik ben wel gaan beseffen dat school meer is dan pauze. Je leert er veel, ook buiten de vakken om. Hoe ga je met elkaar om, bijvoorbeeld. En dat je respect moet hebben voor de leraar. Hij heeft het beste met je voor.”

Als Appie Nouri geen kroonprins van de dribbel was geweest, was hij schoolmeester geworden.

Teller
Maar Nouri is wel voetballer. Van Ajax 1. En Jong Ajax. De kleine middenvelder schippert nog altijd tussen beide elftallen als het om speelminuten gaat. Hij traint volop mee bij het eerste elftal, maar de teller in de hoofdmacht staat nog altijd slechts op acht wedstrijden, waarvan vier in de basis: Panathinaikos-thuis en Standard Luik-uit voor de Europa League en in het KNVB-bekertoernooi tegen Kozakken Boys en Cambuur.

Vooral Europees gezien waren het wedstrijden waar niet veel op het spel stond. Ajax had zich na vier duels al verzekerd van overwintering, en dus kon trainer Peter Bosz spelers rust geven. Of beter gezegd: andere speler juist een kans. Onder wie Nouri.

Na de winterstop telt elk duel. Zowel in de eredivisie, op jacht naar Feyenoord, als Europees gezien in het knock-outsysteem. Het KNVB-bekertoernooi is een gesloten boek na de zeperd in Leeuwarden.

In de eredivisie mocht Nouri slechts drie keer invallen. “Twee keer,” corrigeert hij. “Tegen FC Groningen viel ik een minuut in, heb de bal misschien een of twee keer geraakt. Die tel ik niet mee.”

Dat hij in de oefenwedstrijd met Jong Ajax tegen de leeftijdsgenoten van Atlético Madrid twee middenhandsbeentjes brak, hielp ook niet mee. Daardoor miste hij de competitiewedstrijden tegen FC Utrecht en ADO Den Haag.

Eigenlijk moet het voor zijn gevoel nog steeds beginnen, zegt hij dan. “Ze zeggen wel eens dat het begint als je bent gedebuteerd, maar ik vind ‘debuut’ maar een woordje. Het begint pas als ik geregeld mag spelen. En dat is nog niet het geval.”

Ongeduldig
Wie denkt dat zijn debuut - in de bekerwedstrijd tegen Willem II - alsnog bevrijdend zou voelen, heeft het dus mis. Nouri is niet minder ongeduldig dan voor die 21ste dag van september. “Ik ben nog steeds onrustig. Ik wil altijd spelen, een assistje maken, scoren, het publiek laten genieten. Dat zit altijd in mijn hoofd, daar heeft mijn debuut niets aan veranderd.”

En toch was het een bijzondere dag: de 5-0-zege, zijn doelpunt vlak voor tijd, zijn broers en vader op de tribune. En de vlog die een van zijn broers maakte, die een prachtig overzicht van de dag gaf. Vanaf het moment dat Nouri opstond tot hij ’s avonds laat weer thuis voor de deur stond, verwelkomd door zijn vrienden.

De vlog bevestigt het beeld van Nouri: een rustige, beleefde en open jongen; al spelend met huiskat Kiko (‘Ik noem hem liever mijn kleine broertje’) in de tuin, biddend in huis, in de voortuin zittend met wat vrienden.

'Als speler ben je misschien een voorbeeld, maar we zijn ook gewone mensen'

“Mijn broer en ik hebben een dag ervoor besloten het zo te doen. Het moest wel spontaan zijn, echt een dag, een moment, uit mijn leven. En zo ben ik gewoon. Ik vond het mooi om te delen met de mensen, met de Ajaxfans. Als speler ben je misschien een voorbeeld, maar we zijn ook gewone mensen. Ik kan begrijpen als spelers zeggen: dit is privé. Ik wilde het wel zo doen. Gelukkig kwamen er ook veel positieve reacties op.”

De openhartige vlog krijgt een prachtige slot door zijn debuut en doelpunt. En het applaus van zijn vrienden in Geuzenveld, de plek waar hij opgroeide en voorlopig niet weg wil. “We zijn een paar keer verhuisd, maar steeds in dezelfde buurt blijven wonen. Mijn broers maakte het allemaal niet veel uit, mij wel. Ik woon er fijn, mijn vrienden wonen er. Ik ben wel aan het kijken naar een eigen woning, voor in de toekomst, maar ook in Geuzenveld. Ik wil er niet weg. Ik heb er goede vrienden, ik wijk niet uit naar het slechte. Dus waarom zou ik ergens anders gaan wonen?”

Zevende
Hij is gehecht aan zijn buurt, het mag duidelijk zijn. Maar hij is eveneens gehecht aan het rood-wit. Nouri is vanaf jongs af aan al Ajacied, voetbalt vanaf zijn zevende op De Toekomst. Hij doorliep dus de gehele jeugdopleiding. Er zijn maar weinig spelers die dat kunnen zeggen.

Het ging hem vaak voor de wind, die kleine balvirtuoos. Alleen op de stap naar Ajax 1 heeft hij dus lang moeten wachten. En dat terwijl zijn eerste minuten in de hoofdmacht zich al in januari 2015 leken aan te kondigen. Nouri mocht, samen met maatje Donny van de Beek, mee op het trainingskamp naar Qatar, en hij verlengde in de oliestaat zelfs zijn contract.

Maar zijn debuut bleef uit onder Frank de Boer, die zich  toch een trainer toonde die talent een kans gaf. Nouri moest wachten, en zag zelfs middenvelders als Nemanja Gudelj en Daley Sinkgraven komen.

'Ik zeg je: bij Jong Ajax voetbal ik ook tegen mannen. Bekijk mijn duels: ik sta sterk in mijn schoenen'

“Zij kwamen boven mij in de pikorde, dus moest ik blijven vechten. Misschien dat ik aan het begin van dit seizoen alsnog onderaan stond van al die middenvelders, maar nu is dat een heel ander verhaal. Ik ben dichterbij gekomen, zit bij de selectie. Ik ben echt niet de enige die heeft moeten vechten. Kijk naar Lasse Schöne. Zelfs hij heeft moeten vechten. Dus waarom zou dat niet voor mij gelden?”

Hoe kijkt hij zelf terug op die bijna twee jaar van wachten? “Ik voel me nu wel sterker dan twee jaar terug, maar het zou gek zijn als dat niet het geval was,” stelt hij allereerst. “Maar op de vraag of ik er toen al echt klaar voor was, kan ik geen antwoord geven. Dan had ik toen echt moeten spelen. Was ik op mijn bek gegaan, was ik er niet klaar voor. Frank de Boer durfde het niet aan, ik heb dat geaccepteerd, daarmee was het voor mij goed.”

Als de term ‘verhuur’ valt, schrikt hij op. “Nee. Ik heb daar echt niet over nagedacht. Dat wil ik ook niet,” reageert hij resoluut. “Ik speel sinds de F1 bij Ajax en heb een doel: in het eerste spelen. Dan ga ik geen zijpaden nemen. Ik train hier ook met de beste spelers. Waarom zou ik dan ergens anders heen gaan? Kijk, als ik een doel zou nastreven dat niet haalbaar was, had ik het wel ergens anders moeten gaan zoeken. Nu niet.”

Sneller
Nouri wil slagen bij Ajax. En waarom ook niet? Bosz is vooralsnog lovend. “Dat hij het spelletje ziet, is duidelijk,” zei de trainer na de bekerwedstrijd tegen Kozakken Boys, waarin Nouri goed was voor drie assists. “Dat moet ook, want hij steekt fysiek anders in elkaar dan bijvoorbeeld Riechedly Bazoer. Dus hij moet het sneller zien en het ook snel kunnen uitvoeren.”

De fysieke gesteldheid van Nouri is vaker onderwerp van discussie geweest. Hij is met zijn 1.70 meter vaak de kleinste speler op het middenveld. En de meest tengere. Kan hij zich wel staande houden in het betaald voetbal? Er was twijfel, discussie.

De negatieve geluiden zijn dit seizoen toch aardig verstompt. Hij werd zelfs uitgeroepen tot de beste speler van de eerste periode in de Jupiler League, een competitie die juist bekend staat om het fysieke spel. “Ik heb zo vaak gehoord dat ik te licht zou zijn. Ik kan er niets aan doen dat ik deze lengte heb. Ik zeg je: bij Jong Ajax voetbal ik ook tegen mannen. Bekijk mijn duels: ik sta sterk in mijn schoenen. Het gaat erom hoe je de duels ingaat en of je ze kunt vermijden.”

Hij staat sterk in zijn schoenen, binnen en buiten het veld. De critici snoert hij langzaam de mond, bij de supporters is dat niet nodig. Nouri is populair. “Ik zal de steun van de fans nooit vergeten,” zegt hij. “We voetballen omdat we het leuk vinden, maar we willen ook de supporters vermaken. De liefde die zij de club geven, moet we op een goede manier beantwoorden. Ik hoop dat ze zien dat ik een goede voetballer en een goed mens probeer te zijn. Als ze dat zien, is dat mooi.”