Het zal het gemis van Europees voetbal zijn, maar al de hele afgelopen week voelde ik de spanning richting klassieker toenemen. De confrontatie tussen Feyenoord en Ajax werd natuurlijk ook wel heel groot gemaakt. Zondagmorgen bereikt de wedstrijdstress zijn hoogtepunt. Pure zenuwen. Poe, wat heb ik dit gevoel gemist. Lekker.

Samen met de dochter schuif ik de bank een meter of twee naar voren. “We willen dicht voor de tv zitten, mam,” legt Emma uit wat er allemaal aan de hand is. De vriendin ziet het hoofdschuddend, maar met een glimlach aan. We gooien het geluid over de speakers van de radio. Het is bijna 14.30 uur en de spelerstunnel komt in beeld.

Dat levert enige verontwaardiging op bij de dochter. “Eh, pap, waarom lopen de Ajacieden met ‘Feyenoordkinderen’ aan de hand?” Ze trekt er een gezicht bij alsof ze zojuist een citroen in tweeën heeft gebeten. “Dat zijn gewoon de mascottes, dat gaat in Amsterdam toch ook zo,” leg ik uit. “Ik vind het maar raar,” stelt Emma. “Je loopt toch een beetje voor gek.”

Er is genoeg aan te merken, heus. Ik vond het meeslepend. Genoot van elke minuut.

Makkelie fluit. We zijn onderweg. “Godver Neres,” blaf ik als de buitenspeler al snel een ogenschijnlijk makkelijke bal verspeelt. “Hij heet David Neres, hoor,” verbetert Emma mij direct. In de loop van het duel doet Neres vooral veel goed. Sterker nog. Ridgeciano Haps loopt nu nog verdwaasd door De Kuip te zoeken naar de Braziliaan. “Ridge, de wedstrijd is al lang afgelopen, hoor,” probeert de teammanager van Feyenoord de verwarde linksachter al uren naar binnen te krijgen. Tevergeefs.

Als Klaas Jan Huntelaar de bal achter doelman Brad Jones kogelt, schreeuwen we het uit. Borrelnoten vliegen in het rond en mijn stembanden liggen drie straten verderop. Geeft niets, haal ik straks wel op. Verder is het genieten van Andre Onana die op cruciale momenten ballen pakt en meejuicht bij doelpunten. Wat een kerel. Het gerommel bij de 1-1 zie ik gemakshalve even door de vingers. Ook heerlijk dat Kasper Dolberg juist in deze wedstrijd twee fraaie treffers scoort, zoals een eerste spits dit doet.

Na afloop lees en hoor ik dat de klassieker tergend slecht was. Het zal allemaal best. Er is nog genoeg aan te merken, heus. Maar ik vond het meeslepend. Genoot van elke minuut. Ook ver na het laatste fluitsignaal gebeuren mooie dingen. De beelden van de arriverende spelersbus in Amsterdam zijn prachtig. Een heerlijke afterparty van trouwe fans met de spelers. Even is het chagrijn weg. Daar was iedereen aan toe. Waardevol.

Is de zege in Rotterdam het begin van iets moois? Wie zal het zeggen, maar het smaakt naar meer jongens en meisjes. Veel meer.