• Ajax Life Podcast #215 - Kan Heitinga tij nog keren?

Dat Ajax aan Olympique de Marseille werd gekoppeld, vond ik meteen al ruk. Toen wist je al: we gaan niet. Waar we maandag in een goed Frans restaurant hadden moeten zitten, was de realiteit dat we een dag later thuis voor de buis moesten kruipen. Ajax voelde ver weg.

Ik lees al uren voor de aftrap talloze appjes en berichten op sociale media. Het cynisme is bijtend. Als ik in mijn mobieltje knijp, gutst de zurigheid uit alle gaatjes. Er is dan ook weinig om vrolijk van te worden. Als John Heitinga bij Ziggo Sport in beeld verschijnt en begint te praten, voel ik medelijden. En dat is nooit goed.

Heitinga geeft vaak geen antwoord op de gestelde vragen. Op de vraag of hij – vanwege de blessures van Wout Weghorst en Kasper Dolberg – out of the box moest denken, volgde een antwoord van de volgende strekking: “We spelen Champions League. Het allerhoogste niveau. Als je hier binnenkomt, heb je zin om lekker te voetballen.” Zwager Boudewijn Zenden had hem ook gezegd dat het in Stade Vélodrome kan spoken. 

Heitinga vond dat Ajax – hij zei het echt – goed aan de wedstrijd begon. Dat is best gek als je al na zes minuten op achterstand staat. In mijn Ajaxgroepsapp gaat het dan flink los. Sommigen hopen zelfs op een historische Europese nederlaag. “Dan gaat die pleister er misschien snel af!”

Als de trainer na de wedstrijd wordt gevraagd naar de eerste tegentreffer, lijkt hij deze niet precies te hebben meegekregen: “Ik moet de eerste goal nog terugzien. Volgens mij was het een one touch bal. De tweede, derde én vierde goal geven we wel heel makkelijk weg.” Youri Baas, Kenneth Taylor en Davy Klaassen gebruiken de one touch bal na afloop ook als term. Vooraf is daar dus duidelijk een thema van gemaakt.

Het bekende fotootje van Kermit die voorover op een bankstel ligt en zijn kikkerbillen spreidt, komt uiteraard ook weer langs. ‘Pak de vaseline er maar bij,’ staat eronder.

Spijt van zijn speelwijze in Marseille heeft Heitinga niet. Hij hoopte op dapper Ajaxspel van zijn manschappen, maar dat kwam totaal niet uit de verf. Het pleit voor hem dat hij zijn falende routiniers – Steven Berghuis en Davy Klaassen – in bescherming neemt, maar daar mag inmiddels ook wel iets over worden gezegd. Als je ervaren spelers zó nadrukkelijk in de fout gaan, houden dingen ook wel op.

Gedurende de wedstrijd – Ajax krijgt inmiddels alle hoeken van Stade Vélodrome te zien – regent het cynische appjes. Het bekende fotootje van Kermit de Kikker die voorover op een bankstel ligt en zijn kikkerbillen spreidt, komt uiteraard ook weer langs. “Pak de vaseline er maar bij,” staat eronder.

Vervolgens schiet een gifje voorbij van Kermit die – bungelend aan een strop – rondjes draait aan een ventilator. Daarna zie ik hoe Kermit zich van een flatgebouw gooit, gevolgd door een plaatje waarop hij vanachter een laptop een strop bestelt. Het is deze galgenhumor die ervoor zorgt dat ik tenminste nog ergens om kan lachen. Een soort bittere zelfspot die je op de been houdt.

Mijn dochter appt ook. Ze wenst me sterkte. Zelfs haar Feyenoordvriendje voelt met me mee. Godsamme, alsof het allemaal niet erg genoeg is. Mijn nieuwe vriendin, die precies niks met voetbal heeft, stuurt ook een berichtje. “Wat zijn die shirts van Ajax lelijk zeg!” Ik app terug dat ze daar gelijk in heeft en dat ze vooral wat anders moet opzetten. “Je houdt al niet van voetbal, maar dit helpt niet.”

Pling! Een nieuw Kermitgifje komt binnen. Ditmaal zie ik een paaldansende kikker in een verlaten en treurige discotheek. De handpop hangt voorover gebogen aan de paal. Alsof-ie compleet lam is. En alsof-ie zich ellendig voelt en de pijn keihard heeft verdoofd. De discolichten staan nog aan.

“Op dit soort momenten verlang ik naar mijn urn,” krijg ik door als Berghuis de bal verspeelt, waaruit de 3-0 valt. Heeft hij de kar bij Ajax ooit wel eens heel hard getrokken op de momenten dat het nodig was? De vraag stellen, is ‘m beantwoorden.

‘Op dit soort momenten verlang ik naar mijn urn,’ krijg ik door als Berghuis de bal verspeelt, waaruit de 3-0 valt. Heeft hij de kar bij Ajax ooit wel eens heel hard getrokken op de momenten dat het nodig was?

In onze groepsapp zegt een maatje dat hij zich schaamt voor dit Ajax. En dat hij opziet tegen de reacties van zijn collega’s op zijn werk. Zelf heb ik van dat laatste geen last, want hier op kantoor voelt iedereen dezelfde pijn. Hier lopen godzijdank geen collega’s rond die even schijtlollig komen doen aan je bureau.

Als Heitinga na afloop de vraag krijgt of het na Olympique Marseille-uit eigenlijk wel klaar is, stelt hij er niet zo naar te kijken. “Dat denk ik niet. Ik weet zeker dat we het op de rit krijgen, maar dat kost tijd. Ik weet niet wat supporters denken, maar ik weet wel dat we net zo hard balen als supporters.”

Heitinga weet dondersgoed wat de aanhang denkt, maar wat moet hij ook zeggen...? Hoewel hij met enige zelfkennis beter had moeten weten, zette hij zichzelf niet op deze positie neer. Daar zijn anderen in beginsel verantwoordelijk voor.

Alex Kroes en co stelden vorig jaar dat wegloper Francesco Farioli de belangrijkste transfer was. Deze zomer gold dat kennelijk niet, al vertelde Marijn Beuker halverwege het vorige seizoen nog hoe druk Ajax aan het scouten was om op termijn een opvolger voor Farioli te vinden. Dat moest wel met een lege portemonnee.

Ik kan me niet voorstellen dat gedegen scouting Ajax weer bracht bij clubman Heitinga en Marcel Keizer. Heitinga – die zichzelf natuurlijk enorm heeft overschat – wordt zo voor de tweede keer stevig beschadigd bij zijn club. Hoe kan hij hebben gedacht dat hij deze monsterklus aankan? En hoe kan men dat binnen de club hebben gedacht?

Ik vind dat pijnlijk om te zien. Er wordt inmiddels hard op de persoon Heitinga gespeeld. Of zoals een collega net aan mijn bureau verwoordde: “De wolven komen uit het bos.”

Ik zie ze het bos ook niet meer ingaan. Daar kan zelfs Kermit de Kikker niks aan veranderen.

Aanbevolen

Marseille geeft Ajax gigantisch pak slaag op Europees toneel