Door mijn werk voor Supportersvereniging Ajax ben ik niet meer iedere thuiswedstrijd op mijn vak te vinden, dus dan is het extra leuk wanneer je wel weer naast je voetbalmaatjes plaatsneemt. Toch merk ik deze woensdag dat ik zelden met zo weinig spanning en enthousiasme naar een Champions Leaguewedstrijd toeleefde.

Het geloof in een resultaat of op zijn minst leuk voetbal, is er simpelweg niet. Ook aan supporters om mij heen merk ik dat ze murw geslagen zijn. Gelukkig zijn de mannen en vrouwen op Zuid wel vele maanden in vorm. Wederom zien we een fraaie sfeeractie. De tekst op het spandoek luidt: ‘Form is temporary, greatness is forever!’ Treffender kan de boodschap niet. 

Het vertoonde spel is wederom niet om aan te gluren. In niets doet het denken aan de waarden waar Ajax groot mee werd. Het spel is zo pover dat mijn collega’s op de perstribune er een cynisch berichtje op X uitgooien dat de ploeg zowaar een keer over de middenlijn komt. In dat opzicht zou je van een stukje vastigheid kunnen spreken. Dit is immers het spelbeeld dat we tegenwoordig wekelijks te zien krijgen. 

Mijn buurman tikt mij ondertussen aan om te vertellen dat Carlos Forbs bij Club Brugge na een kwartier spelen al een goal en assist te pakken heeft tegen FC Barcelona. De man achter mij vraagt op zijn beurt wat dat toch is met oud-Ajacieden die elders plots wel blijken te renderen. “Neem Lorenzo Lucca. Die maakt momenteel volop minuten bij SSC Napoli. En Francisco Conceiçao doet het prima bij Juventus FC.”

Dat soort gesprekken voeren de boventoon, want op het veld gebeurt bar weinig. Bij momenten hangt er een Europees sfeertje, al doen de statistieken van de mannen op het veld pijn aan de ogen. Op het stadionscherm wordt weergeven dat Ajax na negentien minuten veertig passes voltooide. En Galatasaray SK? Al 157. De Turken hebben 71 procent (!) balbezit. 

Het ouderwetse vloeken heeft plaatsgemaakt voor gelatenheid. Ik mis het, want die enorme gelatenheid is misschien nog wel het ergste.

Het is ronduit schrijnend, maar zelfs het ouderwetse vloeken na weer een verkeerde pass of onnodig balverlies, heeft plaatsgemaakt voor gelatenheid. Dat stukje vastigheid is juist weggevallen. Ik mis het, want die enorme gelatenheid is misschien nog wel het ergste.

Het staat in de rust zowaar nog 0-0. Bij het toilettenblok wordt alvast geanalyseerd. “Op de Heitingameter speelden we een prima eerste helft. Degelijk. We zitten er lekker in en boeken progressie. Zeker als je het vergelijkt met de uitwedstrijden tegen Olympique de Marseille en Chelsea FC,” merkt de plassende meneer naast mij met enig cynisme op. “Maar goed, ik ben klaar met zeiken,” klinkt het dubbelzinnig.

Dat Heitinga na de wedstrijd daadwerkelijk zou zeggen dat hij Ajax met lef zag voetballen en de ploeg in de wedstrijd zag groeien, konden we vooraf voorspellen. Dat stukje vastigheid in zijn analyses kreeg hij er dan weer wél in. We kunnen de quotes op voorhand zo uitschrijven. “Wat ik zeg, we begonnen goed, we werkten hard, ik zag een stukje intensiteit en het team gaf alles.” Om gek van te worden.

De gesprekken gaan na rust op de tribune verder. Wout Weghorst had zich net zo goed bij ons kunnen voegen. Praten is immers het enige dat hij deze avond doet binnen de lijnen. Of moeten we het klagen noemen?

Het gaat in het laatste halfuur wederom helemaal mis voor Ajax. Victor Osimhen kopt raak voor de Turken, die daarna nog twee strafschoppen krijgen. In totaal kreeg Ajax in de laatste acht wedstrijden evenzoveel pingels tegen. Afijn, ook dat is een stukje vastigheid, toch?

De klok tikt tergend langzaam richting de negentig minuten. Het was tof de mensen op het vak weer even te spreken, maar wat verlangen we naar onvervalst Ajaxvoetbal. Al is het maar een sprankje. Vlak voor het laatste fluitsignaal verschijnen de tussenstanden bij de andere wedstrijden nog een keer op de stadionschermen. Bij Club Brugge - FC Barcelona staat het ondertussen 3-3. Drie keer raden wie ook die laatste treffer voor de thuisploeg maakte?

Waar Ajax volop zoekende is, lijkt Forbs in België wel een stukje vastigheid te hebben gevonden. Ik hou mij er maar aan vast dat Ajax er altijd weer bovenop komt. Dat wees de geschiedenis uit, al moet er echt iets gebeuren, want zo kan het niet verder. Ons engelengeduld wordt aardig op de proef gesteld, maar er komen tijden dat we weer volop kunnen genieten van onze mooie club.

Dat is iets dat vaststaat.

Aanbevolen

De koek is op, ook in ons fotoverslag van Ajax - Galatasaray