Dat lezen we in Voetbal International. Daarin laat Traoré optekenen dat hij nog niet zo lang geleden serieus nadacht over het beëindigen van zijn profloopbaan. In de jaren voor hij terugkeerde in Amsterdam, kampte hij immers met talloze blessures. Blessures die hem mentaal soms aardig opbraken.

“Om eerlijk te zijn, heb ik wel even over stoppen nagedacht. De gedachte die vaak in mijn hoofd opkwam, was: ik word nooit meer zo fit als voor al die blessures. In mijn hoofd was dat niet meer mogelijk. Ik dacht: misschien kom ik wel nooit meer op het niveau dat ik had. Als ik niet meer kan spelen zoals ik zou willen spelen, als ik niet meer comfortabel ben in de dingen waar ik van houd, dan heeft het geen zin.”

Het zorgde voor een kop vol twijfels. Stoppen of toch doorgaan? Een stem in zijn hoofd gaf de doorslag. “Die vertelde me: je mag nooit opgeven,” aldus Traoré. Het was knokken, knokken en nog eens knokken. “Zelfs als ik voelde dat mijn lichaam er eigenlijk niet klaar voor was, dan was ik nog steeds aan het pushen om te zien of het tóch zou lukken. En dan liep ik toch weer een nieuwe blessure op. Maar ik ben altijd blijven pushen en uiteindelijk bleek ik toch in staat om een echte comeback te maken.”

Pas bij Villarreal CF raakte de aanvaller weer een beetje op niveau. Zelf noemt hij die periode het begin van de weg omhoog. De weg die hem terugbracht naar de Johan Cruijff Arena, waar hij meer minuten maakte dan de drie seizoenen ervoor bij elkaar opgeteld. Hij bleef eindelijk gevrijwaard van blessures. Dat alleen gaf hem al een ontzettend fijn gevoel. Hij verscheen liefst 49 keer binnen de lijnen en was tien keer trefzeker. Cijfers die hij al heel lang niet kon overleggen.

Aanbevolen

Jaros: ‘Heb gehoord dat Ajaxsupporters geweldig zijn’

“Heel speciaal, echt heel speciaal. Zeker weten,” klinkt het dankbaar uit de mond van Traoré. “Ik durfde er tijdens het seizoen nog niet vanuit te gaan, dus het was: fingers crossed, afkloppen, alsjeblieft... Mar het is gelukt. Voor het eerst sinds de start van mijn professionele carrière.” 

Mogelijk dat het roulatiebeleid van Francesco Farioli en zijn staf bijdroegen aan de fitheid van Traoré. De vleugelspeler deed er niet al te moeilijk over, maar op de bank zitten, is uiteraard niet zijn hobby. “Ik zou liever iedere wedstrijd de negentig minuten volmaken. Ik respecteerde de beslissingen van de trainer. Hij weet wat goed is, maar als je het mij vraagt, zou ik het liefst vandaag, morgen en overmorgen willen spelen.” 

“Ik ben niet blij als ik op de bank zit of als er wordt gerouleerd,” vervolgt Traoré. “Op sommige momenten was ik echt niet blij weer op de bank te zitten of eraf te gaan. Het is normaal daar af en toe gefrustreerd over te zijn, maar met mijn leeftijd en alles wat ik heb meegemaakt, accepteer ik dat nu beter dan toen ik jong was.”

Feit is dat Traoré een keertje fit bleef. Dat is ook veel waard. Zijn spel was wisselend, zoals we op zichzelf van hem zijn gewend. Hij kijkt dan ook zelfkritisch terug op zijn wedstrijden. “Tja, het was oké. Mijn doel was iets te winnen, alleen dan zou ik écht blij zijn. Dat is altijd het belangrijkste geweest. Als je me vraagt naar mijn persoonlijke optredens, dan was het voor mij een oké, een normaal seizoen. Ik weet wat ik kán brengen en dat is meer dan dit, al had ik ook goede wedstrijden. Maar weet je: voor mij is het alleen al geweldig geweest om zoveel wedstrijden te spelen.”

Traoré beschouwt afgelopen seizoen als een persoonlijke comeback. Hij had simpelweg nooit gedacht dat hij weer in staat zou zijn zo vaak in actie te kunnen komen. Zijn lichaam liet hem ditmaal niet in de steek. Hij hoopt in seizoen 2025/2026 nog meer te kunnen laten zien. “Zeker weten, zeker weten. Volgend jaar wordt zeker beter. Mijn lichaam zal nog meer wennen aan het wedstrijdritme, want ik heb dit zo lang niet meegemaakt. Het is goed dat de break in de zomer er nu is, maar daarna zal mijn lichaam nog sterker zijn.”

Aanbevolen

Update: informatie kaartverkoop Ajaxduels op Como Cup