Normaal gesproken kijk ik dagen uit naar de klassieker. Je wordt dan opgewarmd met fijne filmpjes, beelden uit het verleden en juichfoto’s van voorgaande edities. Toch hing er iets over deze wedstrijd. Iets wat ik niet helemaal kon plaatsen. Ik had een raar gevoel. Misschien had het te maken met het feit dat Zuid 1 leeg bleef. 

Gelukkig pakten andere supporters de handschoen goed op. Zuid 2 en de tribunes aan de noordzijde versterkten elkaar vocaal. Er ontstond een mooie wisselwerking tussen spelers en supporters. Wij zongen, zij streden. Met bloed, zweet en tranen, zou André Hazes zeggen. 

Bloed zagen we letterlijk. Nadat Davy Klaassen heerlijk de 1-0 binnen poeierde, vierde Lucas Rosa het feestje net iets te enthousiast. Hij botste vol tegen het hoofd van de aanvoerder aan. Juichen met een bebloede kop? Het staat Klaassen prima! 

Tranen waren er ook. Na de 2-0 om precies te zijn. Ajax wankelde eigenlijk al sinds de rust. Het werd typisch zo’n potje waarbij het twee kanten op kon gaan. Richting de slotfase had ik het niet meer. M’n hart klopte in m’n keel, m’n nagels waren kapot gebeten en m’n ogen gericht op de klok. 

Net toen m’n ogen weer droog waren, werd ‘Zeg maar niets’ meer ingestart. Daar ging ik weer. Tranen met tuiten.

Op het moment dat Jorthy Mokio de bevrijdende 2-0 binnen schoot, kwam alles los. Alle ellende die we dit seizoen meemaakten, de spanning van de klassieker en een grote dosis trots. Trots op het feit dat Ajax mijn club is. Of beter gezegd: onze club. 

Net toen m’n ogen weer droog waren, werd Zeg maar niets meer ingestart. Daar ging ik weer. Tranen met tuiten. Ik kon er niets aan doen. Op zo’n moment overwint emotie het van alles. Het beste is dan maar gewoon uit volle borst mee te zingen. 

Als ik in een lange slinger terug naar m’n huis in Oud-West fiets, zie ik dat ik niet de enige ben die zijn emoties niet onder controle heeft. Ik passeer een grote groep die met de armen wijd Bloed, zweet en tranen zingt. “Man, wat hadden we dit nodig,” hoor ik nog net.

En zo is het. Wat hadden we dit nodig! 

Aanbevolen

Grim trots op ploeg en talenten: ‘Spelen met brutaliteit en flair’