Ajax - sc Heerenveen. Minuut 76. Supporters op de tribunes van de Johan Cruijff Arena verkeren in een gelukzalige stemming. Papieren schalen worden naar binnen gedragen, Ajax heeft het weer geflikt, voor de 36ste keer… Kampioen! Als de stadionspeaker de wissel Devyne Rensch voor Mazraoui aankondigt, voel je een paar seconden: dit is niet zomaar een wissel.

Kippenvel tot op m’n kruin, want supporters om mij heen beseffen: we nemen afscheid van een trouwe Ajaxspeler. Het klappen zwelt aan, het gejuich dondert van de tribunes als waardering voor een heel fijne Ajacied. Niet meteen haantje de voorste, wel eentje die altijd alles gaf voor z’n club.

Mazraoui probeert na de wedstrijd aan Hans Kraay jr uit te leggen wat deze avond, dit moment voor hem doet. Peter Beense tettert z’n beste galm door het stadion als Nous zegt: “Ja, man. Emotioneel. Ik ben een gevoelige jongen. Heb zeventien jaar bij deze club gespeeld. Iedereen weet dat dit mijn laatste thuiswedstrijd is. Het voelde als een afscheid. Ik genoot van elke minuut die ik hier heb gespeeld.”

Schraal en pijnlijk dat Mazraoui niet de aandacht krijgt die hij verdient.

En met oprechte trots: “Dat ik een staande ovatie kreeg en dat iedereen het mij gunt… Geweldig. Ik hou van deze supporters, ik hou van deze club.”

Uitstekend hoe Ajax Gravenberch eert met een mooi afscheidsfilmpje op socials en ‘de Ajaxjaren van Gravenberch’. Foto’s om bij weg te dromen met acties van de übersympathieke middenvelder. Een jeugdspeler met een omgekeerde rode loper door de voordeur laten gaan, naar Bayern München. Zo moet het.

Dan vind ik het toch schraal en pijnlijk dat Mazraoui, een speler die zichzelf in de opleiding vaak moest bewijzen maar altijd kwam bovendrijven, niet de aandacht krijgt die hij verdient. Navraag bij de club leerde ons dat het vaker zo gaat met spelers die uit hun contract lopen. Als het uitkomt en past in de agenda’s, dan is er (wat) aandacht. Anders niet.

Jammer. Een gemiste kans. Nous, het ga je goed in Beieren!