Door Mark van den Heuvel

Na twaalf jaar Ajax wil je wel eens wat anders dan Fortuna Sittard-uit… De motivatie was verdwenen. Ruud Krol wilde in 1980 ‘per se weg bij Ajax’, zegt hij tegen Ajax Life. De voormalige Nederlandse recordinternational kon het naar eigen zeggen niet opbrengen om nog langer in de eredivisie te spelen.

Krol: “Na eerdere gesprekken met Arsenal en Real Madrid, was mijn eerste contact in Italië met AC Milan. Dat liep via Faas Wilkes. Maar in 1980 waren de Italiaanse grenzen nog gesloten voor buitenlandse spelers. Die zouden 21 januari weer opengaan. 21 januari werd 21 februari. En 21 februari werd 21 maart…”

“Naast AC Milan sprak ik ook met AS Roma, Torino en Fiorentina,” vervolgt Krol. “Uiteindelijk ging ik naar Vancouver Whitecaps in Canada, omdat die grenzen maar niet opengingen. Ik durfde het niet aan nog langer te wachten.”

“Aan het einde van het seizoen, tijdens de play-offs, stond de directeur van Napoli opeens voor de deur. Ik wilde zelf heel graag. De Italiaanse competitie sprak me enorm aan. De eerste zeven maanden verhuurde Vancouver me aan Napoli. Pas later kwam het van een transfer. Hoeveel Napoli precies voor me heeft betaald? Ik kwam er nooit achter. Vermoedelijk ging het om een bedrag tussen een miljoen en anderhalf miljoen dollar.”

Krol had van tevoren geen enkel idee in wat voor een voetbalkrankzinnige stad hij terecht zou komen.

Krol had van tevoren geen enkel idee in wat voor een voetbalkrankzinnige stad hij terecht zou komen. Van het Italiaanse voetbal wist hij niet veel, laat staan van de Italiaanse voetbalcultuur. “Ja, ik had wel eens tegen Italianen gespeeld, met Ajax en het Nederlands elftal. Ik wist wat er van mij verwacht werd, maar niet in wat voor een voetbalgekke stad ik terecht zou komen.”

“De open trainingen, op donderdag, trokken zomaar 30.000 mensen. Napels leeft voor het voetbal. Het is heel hectisch. De mensen zijn heel warm, zoenen je als ze je op straat tegenkomen, zingen je toe, zitten aan je. Daar had ik als noordeling in het begin best wel problemen mee, maar op een gegeven moment raak je gewend aan die cultuur. De kleding. Het lekkere eten ook. Dat was allemaal heel anders. Voor mij was Italië in het algemeen en Napels in het bijzonder een omslag in mijn leven.”

De bevolking van Napels, arm en rijk, omarmde de fotogenieke Krol. Al snel verscheen hij op de covers van voetbal- en modetijdschriften. Het voelde voor hem als een openbaring, net als het voetbal. “Italianen voetballen om niet te verliezen,” zegt Krol. “Dat zei de trainer ook altijd. Daar ging ik wel eens tegenin. Als ik zei dat ik een wedstrijd wilde winnen, kreeg ik te horen dat ik me puur om de verdediging moest bekommeren.”

De mensen zijn heel warm, zoenen je als ze je op straat tegenkomen, zingen je toe, zitten aan je.

Het gebeurde wel eens, als ik een paar meter over de middenlijn stond, dat de keeper achter me stond te schreeuwen: ‘terug, terug, terug!’ Dat was de cultuur in Italië, qua spelopvatting. Maar de liefde van de Napolitanen, buiten het veld, was zo sterk dat ik ze iets terug wilde geven óp het veld.”

“Zo voelde dat echt. Het waren vier heerlijke jaren. Ik won met Ajax alles wat er te winnen was, maar qua beleving, qua ambiance en leven buiten het voetbal, waren de vier jaar in Napels de mooiste in mijn loopbaan. Dat ik zo lang in dat mooie shirt heb mogen spelen, is een grote eer. Die specifieke kleur blauw is echt prachtig. Toentertijd was dat nog geen katoen, maar pure Lana-wol. Hele dure shirts.”

“Op straat in Napels word ik nog steeds herkend. De mensen zijn nog altijd erg warm. Wat me frappeert, is dat ook jongeren naar me toe komen en vragen: ‘Mag ik een handtekening van u’? Laatst vroeg ik aan zo’n jongen: jij bent toch veel te jong om mij te hebben gezien, als speler? ‘Dat klopt’, zei hij. ‘Maar mijn vader had vroeger een poster van u opgehangen in de woonkamer, dus ik ben samen met u opgegroeid.’ Prachtig hè? Die liefde voor het voetbal wordt in Italië van generatie op generatie doorgegeven.”