Een Ajaxpotje bezoeken is nog altijd niet zoals we zijn gewend. Geen stress over de kaartverkoop, maar over de uitslag van je coronatest. Geen lange rijen bij de ingang, maar in tijdsloten naar binnen. Geen stadion dat tot de nok is gevuld, maar stoeltjes op anderhalve meter van elkaar. En toch had ik het er allemaal voor over. Voor de volle honderd procent.

Naast mij zaten twee supporters die nog even moesten wennen aan de vroege binnenkomst. Als de lange van het stel aan zijn maat vraagt wanneer de wedstrijd begint, antwoordt de ander gekscherend dat er nog acht uur te gaan is voor de aftrap. Het geeft ook allemaal niks, want het duo vermaakt zich toch wel prima met een potje ‘verboden woord’.

Mijn vader zit twee rijen achter mij, want zo gaat dat in coronatijd. Zeuren daarover doen we niet, want we zijn dolgelukkig dat we weer naar ons prachtige stadion mogen. Toch kan ik het na de bevrijdende 1-0 van Davy Klaassen niet laten om de trap op te rennen en in zijn armen te springen. Stukje emotie. Samen juichen is toch het mooist.

Over die emotie gesproken: wat een geweldige sfeer hing er in het stadion. Je voelde aan alles dat de opgekropte passie die de supporters thuis voor de buis niet kwijt konden er eenmaal in het stadion dubbel en dwars uitkwam. Ik had nooit verwacht dat 7.500 man het geluid van 50.000 supporters kon nabootsen. 

Het hele tafereel begon al toen de Ajaxkeepers het veld opkwamen, iets wat we normaal gesproken afdoen met een aanmoedigend applaus. Maar het onmenselijke geluid wat nu van de tribunes afkwam, was van een ander niveau. Kippenvel over mijn hele lichaam. Tranen die bijna branden achter mijn ogen. Man, wat had ik dit gemist.

Het ontbreken van puur supportersgeluid was de afgelopen maanden absoluut het grootste gemis, maar als je al zo lang niet meer in de Johan Cruijff Arena bent geweest, krijg je ook heimwee naar de kleine en simpele dingen. Dingen die normaal gesproken niet zo bijzonder zijn, maar nu aanvoelen als thuiskomen.

Denk aan dat altijd magische moment als je het vak oploopt. Of als je bijna uitglijdt op de trap door het bier wat is gemorst, om vervolgens met plakkende schoenen naar je stoeltje te lopen. Het stoeltje waar je niet op zit, maar wiebelend van de zenuwen tegenaan hangt. 

Het vernikkelen van de kou op de tribune, maar de geweldige sfeer die je warmhoudt. Het zeiken op de scheids, die natuurlijk ‘zijn bril weer eens is vergeten’. Het echoënde geluid van uitzinnige supporters in de trappengangen en de lege blikjes bier op de boulevard. 

Precies die simpele dingen heb ik zo gemist. Precies die simpele dingen maken het supporterschap zo mooi.