• Stem op jouw Ajacied van de Wedstrijd! 

Scherpen maakt debuut
Het gebeurt vaker dat Andre Onana een bekerwedstrijdje overslaat en dus was het interessant om te zien wie er werd aangewezen als vervanger. Kjell Scherpen dus! De 2.04 meter lange keeper zette voldoende stappen bij Jong Ajax om in de hoofdmacht te mogen aantreden. Hij had zich zijn eerste actie in Ajaxshirt ongetwijfeld iets anders voorgesteld, want hij moest direct het hoofd buigen. Mimoun Mahi kreeg vrije doorloop en ramde de bal tegen de touwen.

Even later greep Scherpen wel goed in door de bal voor de voeten van Gyrano Kerk te plukken en na een nieuwe vrije doorloop erger te voorkomen. Er viel lange tijd weinig tot niets op het optreden van de debutant aan te merken, maar we zaten wel met een vraag. Waarom oogde de verdediging constant zo onzeker? Bal na bal werd ingeleverd, waarna Ajax weer in de achteruit moest.

Werd Onana dan toch gemist? Laten we niet vergeten dat de keeper een belangrijke schakel is in de opbouw. Dat blijkt misschien beter als Onana ontbreekt. Die snelle 0-1 was ook het gevolg van een mislukte goocheltruc van Ryan Gravenberch en Nico Tagliafico, die elkaar in de problemen brachten en dit moesten bekopen...

Ook in het vervolg bleef de verdediging maar onzeker ogen en helaas droeg Scherpen hier zelf aan bij. De sluitpost ging in de 71ste minuut in de fout door een voorzet los te laten, waarna een zacht tikje voor Moussa Sylla voldoende was om te scoren.

Wel VAR? Geen VAR? Het is nooit goed...
Sorry, maar we moeten het over de VAR hebben. Er was tijdens dit bekerpotje vreemd genoeg geen technologie geïnstalleerd, maar gek genoeg zijn dat ook precies de momenten waarop je de VAR mist. Niet dat de aanwezigheid van de VAR garantie geeft op het nemen van goede beslissingen, maar toch. Het lijkt een soort paradoxale situatie, een catch 22.

Was de bal met VAR op de stip gegaan na een momentje met Devyne Rensch, die goede (met bal) en slechte momenten (zonder bal) met elkaar afwisselde? Was Scherpen op tijd bij zijn ingreep ten opzichte van Kerk? En nee, dat was nog niet alles. Verre van zelfs. Tadic stak wel erg venijnig zijn voet uit in de richting van diezelfde Kerk – het vergeten voordeel van scheids Dennis Higler mag geen excuus zijn – en even later beging Antony een wel heel grote stommiteit.

De Braziliaan kon net niet bij een steekpass van Perr Schuurs en was blijkbaar zo gefrustreerd dat hij Django Warmerdam een zetje meegaf. Los van alles was dat zetje niet zo ernstig, maar dat was het gevolg wel. Warmerdam tikte met zijn kicks het gezicht van doelman Maarten Paes aan, die niet verder kon en op het oog flink geblesseerd naar de kleedkamer moest worden gebracht.

Nee, Antony had het vast allemaal niet zo bedoeld. Maar hij nam het risico. Frustraties of niet, zulke momenten kunnen tegen je werken. Voor je het weet, benadeel je de ploeg. Diezelfde Higler liet de rechtsvoor wegkomen met een standje, zelfs geen geel dus, maar we hebben het allemaal gezien. Het was dom, stom en bovenal onnodig. Overigens werd het optreden van Higler naarmate de wedstrijd vorderde steeds vreemder. Op een gegeven moment kon niemand het meer volgen.

Maar als er wel geel of zelfs rood was getrokken voor Antony, kon je er weinig van zeggen. En Ajax zit op dit moment al zo dun in zijn aanvallers...

Labyad als noodverband
Je zag hem vrijwel de complete eerste helft niet, maar hij zette Ajax wel op voorsprong. We hebben het over de spits. Dat was niet Tadic, evenmin Klaas Jan Huntelaar. Lassina Traoré dan? Nope, ook hij ontbrak. Brian Brobbey dan misschien? Nee... Het noodverband werd aangelegd door Zakaria Labyad die slechts tijdens de zomerse oefenwedstrijdjes gelukkig oogde in de punt van de aanval.

We kunnen niet eens zeggen dat Labyad fout op fout stapelde. Nee, hij kwam niet of nauwelijks in het spel voor. Hij kon als het ware niet eens iets fout doen. Niet dat het de Ajacieden online ervan weerhield om hem de volle laag te geven, maar toch. Erik ten Hag kon echt niet anders. Ja, Tadic had in de spits gekund. Maar de kracht van Labyad ligt niet op de flank en de andere beschikbare voorwaartsen voelen zich daar ook niet prettig. Labyad moest dus wel in de spits.

Hij scoorde wel. En hoe! Labyad vormde het eindstation van een prachtige aanval, die werd opgezet via een crosspas van de voet van Daley Blind. Tagliafico spotte de ruimte en zette Tadic aan het werk, die een fijne voorzet gaf. Scoren was daarna een koud kunstje. Het waren de mooiste tellen van de avond als je inzoomt op het spel van Ajax. Je kunt ook zeggen: we moesten het ermee doen. Maar goed.

We dachten dat het met de 2-1 wel was gespeeld, maar dat bleek een behoorlijke misrekening. De doelpunten vielen nadien als rijpe appelen. Voor Ajax met het nodige geluk, tegen Ajax door echt dramatisch te verdedigen en een blunder van Scherpen. Het was af en toe echt moeilijk om te geloven wat je zag gebeuren...

En een tweede goede mogelijkheid was niet aan Labyad besteed, waarmee zijn status als non-spits in feite vooral werd bevestigd voordat hij even later alsnog zijn taak uitvoerde en voor de tweede maal scoorde.

Desondanks eindigen we na negen treffers en een 5-4-eindstand met ongeveer hetzelfde gevoel als na die befaamde thuiswedstrijd tegen sc Heerenveen (4-4). Niet opgelucht maar, chagrijnig en met de vraag: hoe moet dit verder...?