Iedereen die wel eens een wedstrijd van Ajax bezoekt – uit, thuis, nationaal of internationaal – kent de stress rondom de kaartverkoop. Voor Chelsea-uit is dat niet anders. Er is op Stamford Bridge plek voor 2185 Ajacieden, maar de vraag naar kaarten voor het uitvak is veel groter. Kortom: dat wordt een loterij. 

Althans, als je geen plusje achter je naam hebt. Seizoenkaarthouders die vorig jaar minstens zes Europese uitwedstrijden bezochten, verdienden de ‘magische’ plusstatus, waarmee je als allereerst mag kopen en eigenlijk altijd zeker bent van een kaart.

Ik zit gelukkig zelf in die groep, dus mijn kaartje was maandag al binnen. Maar omdat collega Jordy – zonder plusje achter zijn naam – zelf niet in de gelegenheid is om een kaart proberen te scoren tijdens de grote loterij, beloof ik voor hem een poging te wagen.

Ik ben niet de enige, want zo ongeveer alle collega’s zitten dinsdag aan hun computer of telefoon gekluisterd. Het gaat er sowieso al dagen over. Ideeën om de wachtrij van de ticketshop te slim af te zijn, worden constant uitgewisseld. Alsof we de Da Vinci Code proberen te kraken. 

De een logt al ruim twee uur voor de kaartverkoop in, terwijl de ander er heilig van overtuigd is dat je beter kunt wachten tot een kwartier voor aanvang. Er worden zelfs atoomklokken bijgehaald. Of het allemaal echt werkt, weet niemand. De wegen van de ticketshop zijn ondoorgrondelijk. 

Meer dan kijken naar een aftellende klok, terwijl je van binnen zo ongeveer kapot gaat, kun je niet doen.

Ondertussen komt de start van de kaartverkoop steeds dichterbij. Waar ik dus zelf nooit stress ervaar, slaat nu zelfs bij mij de spanning toe. En dan koop ik niet eens voor mezelf. Ajax doet rare dingen met je. Ondertussen wordt het om me heen steeds stiller. Iedereen is gefocust op z’n schermpje. Ik zag nog nooit zo veel bloednerveuze mensen bij elkaar.

Tegen elkaar praten, is absoluut niet de bedoeling. Waag het niet. Hetzelfde ervaar ik in de groepsapp met Ajaxvrienden. ‘Straks ff radiostilte rond de kaartverkoop op de app,’ stuurt iemand. Alle vorm van afleiding wordt compleet verbannen. Opperste concentratie is vereist. Er worden nog net geen kruisjes geslagen. 

De klok slaat 12.00 uur. Dan breekt eigenlijk pas het spannendste moment aan. Het moment waarop je de gevreesde aftelklok te zien krijgt. De wereld is gestopt met draaien. Iedereen houdt z’n adem in. Vergelijk het met het oog van een orkaan. Even is er serene rust, wetende dat de hel ieder moment losbarst. 

En ja hoor, de chaos volgt al snel. Het gaat van “Nog maar negen minuten!” naar “Shit, ik heb een halfuur!” en van “Ik zie helemaal geen aftelklok!” tot “Ik moet plassen van de spanning!” Misschien is het moment dat je daadwerkelijk in de wachtrij staat nog wel het ergste. Meer dan kijken naar een aftellende klok, terwijl je van binnen zo ongeveer kapot gaat, kun je niet doen. Het is gekmakend. 

Ik overleef de wachtrij van ‘slechts’ twaalf minuten. Met trillende handjes en natte oksels kom ik in de ticketshop. Had ik al verteld dat ik dit kaartje niet eens voor mezelf koop? Terwijl ik op de juiste knoppen probeer te klikken, hoor ik steeds vaker gejuich om me heen. De collega’s slepen een voor een hun kaartje uit het systeem. Uiteindelijk lukt het ook mij. De groepsapp komt weer tot leven.

Missie geslaagd! 

Aanbevolen

Ajax kan in Londen rekenen op vol uitvak!