We zijn natuurlijk ook weinig gewend. Vorig seizoen duurde een eeuwigheid zonder Europees voetbal en we hebben al vier jaar geen prijs meer gezien. Nog geen twee maanden geleden was het huidige scenario nog steeds een fata morgana. En nu ineens is er de totaal nieuwe realiteit dat we zo kort voor het einde nog op drie fronten meedoen. Op dríe fronten! Het is niet te bevatten en vooral uitzonderlijk om mee te maken.

De gemiddelde Ajacied herken je deze dagen dan ook aan mood swings. Ik ga van het ene uiterste naar het andere, swingend van euforie en stuiterend van de zenuwen. Het ene moment droom ik van prijzen. Het andere moment zet ik me schrap voor de klap dat we verliezen en dat het over en uit is.

Nachtmerries heb ik gehad. Ja, Ajax houdt zelfs mijn onderbewuste bezig in de nachtelijke uurtjes. In mijn nachtmerrie scoorde een niet heel duidelijke tegenstander (Willem II?) in de laatste minuut. Er werd vervolgens afgefloten en we konden er niets meer aan veranderen. Ik werd zwetend wakker...

Ik ga van het ene uiterste naar het andere, swingend van euforie en stuiterend van de zenuwen

Ergens ben ik bang dat oude Ajaxgewoonten opspelen. Dat we er zo dichtbij zijn, maar het toch net niet lukt. De klaargezette schaal naast het veld zien in Doetinchem en lijdzaam toekijken hoe een ander ermee vandoor gaat, zoiets. Of dat sleutelspelers geblesseerd raken en de routine ineens weg is.

Tegelijk is er ook een overheersende trots op dit Ajax. Er valt zo veel te winnen! Over een week kunnen we al de Ajaxhemel bereiken; stel je eens even voor dat PSV in Alkmaar verliest en Ajax komende week alles wint...dat zou wat zijn. Al ben ik me er tegelijkertijd ook van bewust dat in hetzelfde tijdsbestek van een week we ook het Bayern Leverkussen-scenario kunnen evenaren. Door op drie fronten de handdoek te gooien.

Eén week van alles of niets... het is om schizofreen van te worden. Binnen tien dagen wordt alles beslist: it's the final countdown.

Knijp jezelf daarom nog heel even. Geniet van deze status, dit moment. Het is echt waar. We mogen nog heel even blijven dromen over prijzen. En hoe het na deze tien dagen ook mag aflopen – vinden we onszelf terug in de voetbalhemel of de -hel? – afkicken wordt het sowieso.