De man die altijd rond de 25ste minuut naar de wc gaat, blijkt een heel zorgvuldige vlaggetjeswegberger. Na het traditionele zwaaien met de plastic gevallen was hij zo zorgvuldig bezig om het minuscule elastiekje weer om zijn strak gedraaide exemplaar te krijgen, dat hij bijna te laat was voor de choreo met zijn witte doek. Maar ook dit deed hij voorbeeldig.

De eeuwige petdrager rechts voor me leek wel een volleerd dirigent tijdens het vlaggetjesgebeuren. Tijdens Roda JC-thuis valt me op dat hij behoorlijk beheerst op scheidsrechterlijke dwalingen reageert, maar dit talent had ik nooit vermoed. Er zit muziek in die man.

Toch was niemand zo Champions League-niveau als de bekende gezichten op het veld. Haast bizar om te bedenken dat ik met die lui om me heen al jaren naar de Graafschap en FC Utrecht kijk. Een kwartfinale tegen Juventus kunnen ze kennelijk ook aan. Ik kreeg spontaan heimwee. Heimwee naar het huidige seizoen. Binnenkort is het voorbij en moeten we maar zien wanneer we zoiets weer gaan meemaken.

De man die altijd rond de 25ste minuut naar de wc gaat, blijkt een heel zorgvuldige vlaggetjeswegberger

Terwijl ik dit tik kan het me even niet schelen hoe het in mei afloopt. Tegen Juventus-thuis wordt me echt duidelijk hoe bijzonder dit allemaal is. Natuurlijk werd er ook nu sporadisch gescholden op een slechte pass. Ook nu werd er gefrustreerd gevloekt op gemiste kansen. Ik deed er even niet aan mee. Ik genoot van het moment.

Met deze mensen zat ik aan het begin van het seizoen ook bij Ajax - Heracles. Een wanvertoning. Weer zo’n seizoen, vervloekten we. Weer die leegte na Peter Bosz. En nu, nog geen acht maanden later, zitten we met z’n allen te doen of stand houden in een kwartfinalewedstrijd, in de Champions League, tegen Juventus, de normaalste zaak van de wereld is.

Waanzinnig. Ik mis dit team nu al.