Direct een fluitconcertje. Tja, de Amsterdam Arena is dan keihard. Maar dan toch; bij het eerst daaropvolgende balcontact van Sinkgraven volgt opvallend luid gejuich vanaf de tribunes. Hoor ik het goed? Ja, het is echt zo. Bij het tweede balcontact direct weer. Het publiek steekt onmiskenbaar een hart onder de riem van de soms nog wat onwennige linksback. Een soort ‘kom op, zet ‘m op. We geloven in je! Laat je niet kisten!’

Normaal valt me dit niet op. Nu wel. Vond het mooi. Daley vast ook.

Dat de vervanger van Mitchell Dijks daarna nog een paar keer flink de fout inging en dat bovenstaand tafereeltje zich daarna niet meer herhaalde is ook waar, maar toch. Ik hou het nu graag bij dat ene opvallend mooie moment. Het was even alsof de Arena zich over de kleine Daley ontfermde. Een aai over de bol. “Kom op, geef niet op, we staan achter je.”

Er moet nog flink aan geschaafd worden. Maar toch, zou Dijks het nou zoveel beter hebben gedaan?

Het Sinkgraven-project van coach Peter Bosz deed aanvankelijk vele wenkbrauwen fronzen. Die van mijzelf ook. De eerste twee duels op die positie werd hij verdedigend natuurlijk amper getest, maar was hij aan de bal een verademing. Dat werd al snel gezien en op waarde geschat door het immer kritische Ajaxpubliek. Misschien verklaart dat het hart onder de riem van de fans zondag. Wie zal het zeggen.

Ja, tegen Standard Luik had hij het al wat lastiger. Verdedigend is het allemaal nog wat onwennig. Zeker, daar moet nog flink aan geschaafd worden. Maar toch, zou Dijks het nou zoveel beter hebben gedaan? Wat mij betreft verdient Sinkgraven voorlopig het voordeel van de twijfel en betekent een zwak optreden tegen FC Utrecht niet gelijk dat het complete project is mislukt.

Daarom vond ik de eerste reactie van het publiek gisteren prachtig.